Për herë të dytë në dy javë, skuadra e teknikut norvegjez, Ole Gunnar Solskjaer u poshtëruar në shtëpi nga një prej rivalëve të tyre të mëdhenjë, këtë herë duke humbur 2-0 nga Manchester City.

Edhe sa kohë mund ta mbajë Ole Gunnar Solskjaer punën e tij si trajneri i Manchester United?

Me paraqitje aq të dobëta sa ajo kundër “Citizens” të shtunën, me siguri largimi i norvegjezit është vetëm çështje kohe.

Ky nuk është vetëm një gabim ose një rezultat i pafat, është një problem i përhapur që kërkon zgjidhje më shpejt se sa më vonë.

Këtë herë nuk ishin “heroizmat” e Cristiano Ronaldos që e shpëtuan United, ata u poshtëruan në shtëpi nga njëri prej rivalëve të tyre më të ashpër, për herë të dytë në dy javë.

Në njëfar mënyre, kjo humbje 2-0 në derbi ishte më e keqe se humbja 5-0 nga Liverpool. Rezultai nuk ishte aq i keq, por United ishte totalish e dominuar në terrenin e vet. Jo se ishte për t’u habitur, por sigurisht ishte mallkim në vetvete.

Kjo paraqitje thjestë nënvizoi se fitorja e javës së kaluar kundër Tottenham nuk ishte një ringjallje, ishte një anomaly ndaj një skuadre që ishte në formën më të keqe.

Problemet sistemike që mundojnë këtë ekip vazhdojnë, dhe kush është fajtori? Solskjaer ka thënë më parë se përgjegjësia për rezultatet e dobëta bie mb të dhe është e vështirë të mos pajtohesh.

Në anën tjetër, Pep Guardiola, një fitues serik, i cili ka krijuar një skadër të kordinuar mirë, pasuese perfekte që di të fitojë.

Rrjedhimisht, kjo u shëndrrua në një lojë stërvitore për Manchester Cityn.

Solskjaer u ul i pafuqishëm në këndin e kuq, i paaftë për të dhënë një përgjigje kuptimplotë nga një grup individësh që duken të paaftë për të luajtur kolektivisht.

Në mbrojtje, ata ishin një rrëmujë, përsëri. Treshja e mbrojtjes, e cila kishte ofruar qëndrueshmëri dhe siguri kundër Spurs, u nga nga krosimet e zgjuara në onë dhe lëvizjet e rregullta nga City.

Ndërkohë, mesfusha nuk ka mundur të zë asnjë lloj terreni në lojë. Në 15 minutat e parë të ndeshjes, mysafirët kishin 74 përqind të topit.

Lojtarët e United dukeshin të tmerruar dhe u ulën duke ftuar Cityn t’i shtypte: një gabim i madh kundër një kundërshtari kaq superior.

Që sistemi i vijës së fundit të funksiononte, ata duhej të ishin një njësi e ngushtë mbrojtëse, por ndërsa Joao Cancelo goditi topin në zonë dhe Eric Bailly përfundoi në rrjetën e tij, i gjithë besimi dukej se po mbaronte.

Dukej se nuk kishte rrugë kthimi për United pas vetëm tetë minutash lojë. Në të vërtetë, kjo mospërputhje vërtetoi se hendeku në klasë midis këtyre dy rivalëve të qytetit ishte sizmik.

Solskjaer kishte thënë në konferencën e tij për shtyp para ndeshjes se United është ende skuadra me e madhe në Manchester, por ndërsa ata mund të jenë shumë përpara kur bëhet fjalë për numrin e titujve, United nuk është në një nivel loje me Cityn.

Mbështetësit e qytetit madje kërkuan me ironi që Solskjaer t’i jepej edhe pesë vjet në krye, dhe pse të mos e bënin? Sepse nëse ai mbetet në krye, ata nuk do të rishfaqen si një kërcënim i besueshëm për “fqinjët e tyre të zhurmshëm”.

Në “Old Trafford” të shtunën, City ishte gjithçka që United nuk ishte dhe meritonte të fitonte me më shumë se dy gola. Skuadra e Guardiolas ishte precize, cilësore dhe lëviztje me një plan koherent, ndërsa Solskjaer ishte pasiv, i ngadaltë dhe “I paditur” ndonjëherë.

Ai mbeti një legjendë e klubit për atë që bëri në vitin 1999, por mbështetja e tyre me zë të lartë e Donny van de Beek – një lojtar që është përdorur më pak nga Solskjaer – foli shumë.

Teksa Cristiano Ronaldo turpërohej dhe fryhej, duke u dukur i frustruar si një sulmues i izoluar pa asnjë shërbim, mund të pyesim vetëm se sag ola do të kishte shënuar kundër mbrojtjes së brishtë të United nëse ajo lëvizje në verë do të kishte përfunduar me portugezin veshur blu dhe jo me të kuq.

A mori vendimin e gabuar? Nëse ai synonte të fitonte tituj, atëherë do të duhej kështu, sepse United nuk po shkon askund nën drejtimin aktual./Arbresh.info