Mes majit dhe gushtit 1992, më shumë se 3,200 myslimanë boshnjakë dhe kroatë janë vrarë brenda dhe rreth qytezës Prijedor dhe në kampin e koncentrimit Omarska.

Nga viti 1992, Federata Jugosllave po shpërbëhej, shkruan Al Jazeera, transmeton portali arbresh.info. Sllovenia dhe Kroacia ishin ndarë, duke krijuar konflikt me Serbinë. Dhunë e mëtejshme shpërtheu në Bosnje e Hercegovinë, e cila gjithashtu kishte deklaruar pavarësinë.

Serbët atje dëshironin të qëndronin brenda Jugosllavisë dhe të ndërtonin një Serbi më të madhe – dhe morën mbështetje nga ekstremistët në Beograd. Boshnjakët u dëbuan nga shtëpitë e tyre në atë që shpejt u bë i njohur si ‘spastrimi etnik’.

Shpërthimet e para ishin në Bosnjë-Hercegovinën veriore në dhe rreth komunës së Prijedorit, ku ushtria dhe policia serbe boshnjake ndanë në mënyrë të paligjshme, arrestuan dhe kufizuan disa mijëra boshnjakë dhe kroatë boshnjakë.

Më 31 maj 1992, autoritetet serbe të Bosnjës në Prijedor urdhëruan popullatën jo-serbe që të shënonin shtëpitë e tyre me flamuj të bardhë dhe të veshin shirita të bardhë në krahë. Mijëra boshnjakë dhe kroatë u burgosën në Omarska, transmeton arbresh.info.

Derisa forcat serbe ngritën qindra kampe përqendrimi në të gjithë Bosnje-Hercegovinën, Omarska ishte më famëkeqja dhe relativisht pak mbijetuan.

Të mbijetuarit si Rezak Hukanoviç dhe Serif Velic panë baballarët dhe djemtë e tyre në kamp të vriteshin para njëri-tjetrit dhe dëshmuan se të burgosurit e tjerë u rrahën rëndë nga rojet e burgjeve serbe.

Sivac përshkruan si u morën gratë dhe vajzat për t’u përdhunuar: “Është e vështirë të mbroheni kundër një njeriu fizikisht të fortë dhe të armatosur”.

Omarska mbeti e hapur vetëm për disa muaj, por dëshmoi disa nga mizoritë më të këqija të luftës. Tani hapet një herë në vit në përvjetorin e mbylljes së kampit më 6 gusht të vitit 1992, një përkujtim i përhershëm për ata që vdiqën aty dhe në Prijedor.

Më e rënda nga këto mizori është se të mbijetuarit tani përballen çdo ditë me abuzuesit e tyre, sepse ata asnjëherë nuk morën dënimin e merituar për krimet e tyre.

Në procesin gjyqësor “një dënim për gjenocid ishte më pak se për shkeljet e tjera të rënda të së drejtës ndërkombëtare humanitare”, thotë Sivac. “Ka një refuzim dhe mohim të asaj që ndodhi, madje edhe njerëzit e zakonshëm këtu e mohojnë atë, e lëre më, strukturat qeveritare, nuk ka asnjë dënim”./Arbresh.info