Duket aq e çuditshme sa më shumë që e doni aq më shpejt e humbni.

Jeta vjen dhe shkon, por duket se shkon më shpejt se sa të qëndrojë. Jeta duket se po largohet pak nga pak, ndoshta për shkak të hezitimit për të lejuar një person të rëndësishëm të shkojë. Sigurisht që është e papritur se si i ndaloni gjërat e dashura, ajo gjithmonë duket të ju habisë juve se si ndodh. Por çuditërisht ky problem nuk është zgjidhur kurrë, pasi ne nuk mund të kuptojmë se si ta duam. Jeta është diçka që ne kemi emëruar, dhe për këtë arsye ne mund t’i japim asaj mosrespektin pasi kemi shumë fjalë në disa gjuhë. Nuk është dikush ose diçka që thotë se e shkatërron një jetë, është më tepër një mosrespektim për veten dhe zemrën e të tjerëve. Kjo në vetvete shkatërron jetën.

Frymëmarrje. Drita e pare derdhet nga sytë e tu, krejtësisht të zbuluar. Ju duhet të shkelni horizontin, një herë, në mënyrë që të zgjoheni. Ju duhet të hapni dritaren pas dritares. Ju duhet të mbështetni muret. I lashë alfabetet që më kapen kur i ngjitem fijes së gjuhës mes vetes dhe botës. Unë grumbulloj turma në gojën time…

Pezulluar midis gjuhës dhe botës, midis botës dhe alfabetit. I lë kokës time të dëgjojë mitin, në të gjitha anët duke lavdëruar njëri-tjetrin. Dhe unë bërtas në erërat nga maja e një mali. Pse gjuha ime më thotë të rritem deri tani? Cila është distanca midis zërit tim dhe dëshirës sime? Çfare ishte atje? Një trup që kalon trupin tim. Një trup i mërguar nga dëshira. Apo një trup i mbrojtur nga era./Arbresh.info/

Shkruan kryeredaktori: Lavdrim Avdyli