Ishte data 20 tetor 2000, saktësisht një muaj pasi udhëheqësi i opozitës izraelite Ariel Sharon bëri një vizitë historike dhe provokative në Haram al-Sharif, gjithashtu i njohur si kompleksi i malit të Tempullit në Jerusalem. Xhamia Al-Aqsa, e cila shtrihet në kompleks, është një nga vendet më të ndjeshme dhe më të shenjta të Islamit.

Vizita e Sharon, që cilësoj si fyerje për palestinezët për shkak të rolit të tij në masakrën e vitit 1982 në një kamp palestinez në Liban, ndezi një valë protested he trazira që më pas u kthyen në kryengritjen e dytë palestineze.

Në mes të protestuesve ishte një djalë 14 vjeçar palestinez që po hodhi gurë në drejtim të ushtarëve izraelitë. Një fotograf i The Associated Press kapi portrein e djalit, krahu i djathtë i të cilit i ishte drejtuar një tanku.

Ky imazh kristalizoi frymën e rezistencës së palestinezëve.

Në të vërtetë akti i hedhjes së gurëve drejt ushtrisë palestineze është një akt simbolik i kundërshtimit dhe rezistencës.

Përplasja me gurë dhe plumba nga forcat izraelite është krahasuar me armiqtë biblikë David dhe Goliath.

Ashtu si kaffiyeh, shamia axhendë që palestinezët ndonjëherë përdorin si një mburojë, të cilën palestinezët e përdorin për t’u mbrojtur nga gazi lotsjellës dhe për të fshehur identitetin, guri është bërë një simbol ndaj luftës së tyre.

Qindra milje në veri, palestinezët e shpërngulur në kampe të ndryshme në Liban, kujtojnë me lot në sy shtëpitë e tyre.

Në vitin 2013, unë kishte unë kisha kërkuar një palestinez që jetonte në Burj al-Barajneh në Bejrut pse ishte “gjë” për djemtë dhe burrat që të merrnin gurët dhe t’i hedhnin drejt ushtarëve izraelitë.

Ai tregoi se hedhja e gurëve ishte një akt përcaktues i identitetit palestinez. E tërë pika, tha ai, nuk ka të bëjë me përdorimin e gurëve për të mposhtur ushtarët izraelitë, por është një simbol i sfidës së ashpër përballë humbjes së pashpresë dhe të pashmangshme që u mishërua me ndjenjën e palestinezëve në lidhje me konfliktin e tyre me Izraelin.

Shpesh bisedat e mia me njerëzit e thjeshtë zbehen me kalimin e kohës, por fjala e udhëzuesit tim ende më rri në mendje.

“Ne nuk hedhim gurë sepse ne jemi palestinezë. Ne jemi palestinezë sepse hedhim gurë”, më tha ai.

Në shtator të vitit 2015, një burrë izraelit rreth të 50-tave u vra, pasi makina e tij u sulmua nga një grup palestinezësh që hodhën gurë në drejtim të veturës.

Po atë vit, parlamenti izraelit votoi për të ashpërsuar dënimet me burg për personat që hedhin gurë.

Në valën e fundit të ngjarjeve që ndodhën në Rripin e Gazës dhe Izraelit, gazetari i AFP-së kapi një imazh të një personi në karrocë, i rrethuar nga një tym i zi dhe ai i pamposhtur duke hedhur gurë me llastikun e tij./Përktheu: arbresh.info/