Është e drejtë që të pranohet shkalla e arritjes së Presidentit Macron.

Nuk po bëhet mjaftueshëm për këtë, por kjo është hera e parë që një president qeverisës i Republikës së Pestë rizgjedhet.

Po, presidentët e kanë mbajtur Elysee më parë. Por si François Mitterrand në 1988 dhe Zhak Shirak në 2002 ishin efektivisht në opozitë në periudhën para votimit.

Në të dyja rastet, qeveria aktuale ishte – si rezultat i zgjedhjeve parlamentare afatmesme – në duart e armiqve të presidentit. Edhe pse në detyrë, Mitterrand dhe Chirac ishin politikisht të pafuqishëm – por kjo ndihmoi kur rrota u kthye përsëri dhe ata e gjetën veten përsëri në favor.

Sa i përket fitores së De Gaulle në 1965, ai nuk ishte zgjedhur kurrë nga populli në radhë të parë.

Pra, Emmanuel Macron është presidenti i parë në kohët moderne franceze që pasi ka drejtuar vendin për një mandate të plotë në çdo aspekt të politikës së jashtme dhe të brendshme, ka fituar sërish besimin e popullit.

Kur merrni parasysh marrëdhënien e gjatë të Francës me qeverinë – e cila në thelb është për t’i brohoritur, pastaj për t’i larguar në rastin e parë – kjo nuk është një arritje e mirë.

Macron këtë e ka bërë me dy metoda, shkruan BBC, transmeton portal arbresh.info, e para prej të cilave premton më mirë për pesë vitet e ardhshme, dhe e dyta më pak.

Rezultatet sugjerojnë se të fshehur nën masën e valëzuar të karikaturave të mediave sociale – të pasurit arrogantë parizianë, turma e zemëruar provinciale – ka miliona francezë të tipit të mesëm që mendojnë se Emmanuel Macron nuk ka qenë aspak një president i keq.

Këta njerëz vlerësojnë se papunësia nuk është më një çështje politike, kryesisht për shkak të reformave të Macron. Ata mendojnë se trajtimi i tij i Covid-it ishte kompetent dhe ata pajtohen se shtyrja e moshës së pensionit është e pashmangshme.

Ata gjithashtu dallojnë një lider që mund të mbajë më shumë se të vetën në skenën ndërkombëtare. Ata janë të lumtur që është dikush në Pallatin Elysee që mund të flasë drejtpërdrejtë me Putinin, edhe nëse këto biseda nuk kanë rezultat.

Dhe francezët mendojnë, se nën Macronin mund të aspirojnë të marrin drejtimin e Europës, në një kohë kur vizioni i tij për autonomi më të madhe ushtarake dhe ekonomike për BE-në po duket gjithnjë e më i rëndësishëm. Kontrasti në këtë front me Marine Le Pen nuk mund të ishte më i fortë.

Sidoqoftë, aspekti i dytë i metodologjisë së Macron është më problematik – dhe këtu hyjnë paralajmërimet.

Pesë vjet më parë, Macron bëri një lojë të shkëlqyer për gjendjen e politikës moderne.

Duke pushtuar qendrën, ai shkatërroi çiftin e vjetër të konservatorëve dhe socialdemokratëve, dhe duke përdorur fuqitë e nënkuptuara në Republikën e Pestë të De Gaulle, ai instaloi një sistem qeverisjeje shumë të personalizuar dhe shumë të përqendruar nga Elysee.

Opozita u detyrua në “ekstremet” majtas dhe djathtas, ku ai besonte se nuk mund të përbënin kurrë një kërcënim real. Deri tani ai ka pasur të drejtë, siç e tregojnë edhe këto zgjedhje.

Por zgjedhjet kanë demonstruar edhe diçka tjetër: se gjithnjë e më shumë njerëz në Francë tani janë të përgatitur të ndeshen me “ekstremet”.

Shumë prej këtyre votuesve – veçanërisht miliona që zgjodhën kandidatin e së majtës ekstreme Jean-Luc Melenchon – tani duan hakmarrjen e tyre ndaj kreut të shtetit të sapozgjedhur.

Ata shpresojnë se mund ta bëjnë këtë në zgjedhjet parlamentare që do të mbahen në qershor. Por nëse kjo nuk funksionon, ata ëndërrojnë për një “raund të tretë” social në shtator, duke marrë formën e demonstratave kundër Macron në rrugë, sidomos nëse ai fillon me valën e re të reformave.

Emmanuel Macron pa dyshim do të fillojë këtë mandat të dytë duke premtuar një lloj të ri qeverisjeje. Ai do të jetë më shumë dëgjues. Ai e di se ka plagë që duhet të shërohen. Problemi është se ai ka thënë një gjë të tillë më parë, dhe shumë njerëz thjesht nuk e besojnë atë./BBC/arbresh.info/