Qeveria e re italiane po vazhdon të mbetet në titujt kryesorë të mediave ndërkombëtare dhe  jo domosdoshmërisht për bujarinë e saj. Ministri i Brendshëm Matteo Salvini refuzoi të lejonte anijen “Aquarius”, që mbante 600 emigrantë të hyntë në ujrat e saj.

Për fat të mirë, emigrantëve u erdhi në ndihmë kryeministri spanjoll Pedro Sanchez.

Megjithatë, përkundër kritikave të shumta të trajtimit të situatës nga Italia, Salvini nuk u zbut nga pozita e tij e ashpër. Në mediat sociale, ai vazhdon të shkruajë më hashtagun ? #chiudiamoiporti (“le të mbyllim portet”) dhe pretendojmë fitoren sepse Italia, siç e sheh, qëndron në kundërshtim me traktatet ndërkombëtare dhe marrëveshjet e Bashkimit Europian për mbrojtjen e emigrantëve, pretendimet e të drejtave të njeriut dhe azilit.

Por, pse Italia i ktheu shpinën këtyre migrantëve, ndërsa Spanja duket e gatshme të përqafojë detyrimet e saj humanitare (dhe morale)?

Kjo ka ndodhur për shkak se të qeveritë po ndjekin ideologji politike kundërshtare, secila prej të cilave, me shkallë të ndryshme, i ka rrënjët në kontinent. Njëra përqafon vlerat thelbësore të Bashkimit Europian, duke përfshirë një besim në të drejtat e qytetarëve universal, solidaritetin dhe besnikërinë mes shteteve anëtare, ndërsa tjetra kthehet pas në nacionalizëm dhe vendos vendin para interesave pan-europiane.

Në këtë dikotomi, Italia reflekton këtë të fundit, duke shfaqur kështu një ndyrshim drastik të kohëve të fundit.

Deri në qershor të vitit 2017, Italia kishte hapur dyert për shumë refugjatë. Vitin e kaluar në fakt, vendi shqyrtoi më shumë se 128 mijë aplikime për azil.

Italianët tani kanë dorëzuar frenat e kontrollit të nacionalistëve të krahut të djathtë – në veçanti Lëvizja Pesë Yje anti-krijimi dhe Liga e Lartë e Djathtë, të dyja palët për të fituar shumicën e vendeve në zgjedhjet e marsit. Ata po ndjekin gjurmët e Austrisë dhe Hungarisë, të cilët u dhanë shumicën e votave partive anti-emigracion dhe  ri-zgjodhën euroskeptikët kundër islamit në 2018.

Lëvizja Pesë Yjet udhëhiqet nga Luigi Di Maio, por shumica e udhëheqësve të partisë kanë pak përvojë politike. Kjo lëvizje e udhëhequr nga qytetarët, e themeluar nga komediani Beppe Grillo, fitoi vëmendje dhe morri votat duke sfiduar politikën e frymës korruptive në Itali. Megjithatë, partia nuk e fitoi shumicën. Di Maio kishte nevojë për të formuar një koalicion, dhe ai bashkoi forcat me Lidhjen, ndoshta partia më e zëshme euroskeptike në fushatë.

Lidhja luajti direkt me frikën e italianëve mbi emigrantët dhe refugjatët, duke i përdorur ato si koka turku për gjendjen ekonomike në Itali dhe për papunësinë e lartë. Ndonëse Lidhja është partneri i “koalicionit” të vogël, Salvini, ministri i brendshëm dhe lideri i partisë së Lidhjes ,po fuqizon fuqishëm dhe radikalizon agjendën qeveritare.

Ndërkombëtarisht, Lidhja është pjesë e grupit të Europës së Kombeve dhe Lirisë. Ky është koalicion kryesor i ekstremit të djathtë në Parlamentin e BE-së, i cili përfshin Frontin Kombëtar të Marine Le Pen dhe Partinë Austriake të Lirisë. Grupi pretendon se “kulturat europiane, vlerat dhe liria janë nën kërcënim nga fuqitë dërrmuese dhe diktatoriale të Bashkimit Europian, të cilat kërcënohen nga imigrimi, hapja e kufijve dhe monedha  e vetme europiane”.

Në të kundërt, Spanja tani po udhëhiqet nga Partia Socialiste dhe po duket se po përqafon një qasje më të hapur dhe më progresive për imigracionin dhe BE-në. Megjithëse nuk vlen asgjë, Spanja, e cila deri vonë ishte qeverisur nga një qeveri e qendrës së djathtë, që pranoi shumë më pak emigrantë sesa Italia.

Kjo do të thotë, që jetëgjatësia e qeverisë Sanchez mbetet në diskutim. Ai u bë kryeministër i vendit vetëm pas një mocioni mosbesimi, që dërgoi në rrëzimin e qeverisë së Mariano Rajoy. Partia e tij ka vetëm 84 vende në parlament nga 350 dhe politika pro-emigracionit mund të përcaktojë fatin e saj në një vend që përballet me  çështje të ngjashme me Italinë në drejtim të rritjes së ngadaltë ekonomike dhe papunësisë.

Natyrisht, politika e emigracionit nuk është një ndarje e përsosur ideologjike. Vendet me sa duket do të jenë pro-imigracionit  përpiqen të mirëpresin dhe të integrojnë refugjatët dhe, në të njëjtën kohë, të merren me papunësinë, forcat ksenofobe të ekstremit të djathtë dhe shqetësimet e popullatës së tyre.

Franca e Emmanuel Macron po vazhdon traditën e kohëve të fundit për ndalimin dhe dëbimin e emigrantëve që përpiqen të kalojnë  të kohëve të fundit për ndalimin dhe dëbimin e emigrantëve që përpiqen të kalojnë kufirin franko-italian të veri-perëndimor. Në anën tjetër, kancelari austrial Sebastian Kurz, po vendos rregulla më të ashpëra të azilit.

Pavarëisht arritjes së anijes në brigjet spanjolle, ne duhet të jemi të sigurtë se së shpejti ato do të gjejnë vetën në harresë. Dhe ata, ashtu si paraardhësit e tyre, do të jenë emblematike e luftës për demokracinë e Europës, që tanimë po i vendos njerëzit më të pambrojtur në një përplasje të vazhdueshme politike. /CNN/Përktheu: arbresh.info/