kryeredaktori: Lavdrim Avdyli

Koreografia nuk mund të kishte qenë më mirë javën e kaluar. Udhëheqësit e tre ekonomive më të mëdha të eurozonës morën pjesë në Forumin Ekonomik Botëror në Davos njëri pas tjetrit për të dhënë të njëjtin mesazh. Në epokën e “Amerikës së Parë” të Donald Trump-it, udhëheqësit e Italisë, Gjermanisë dhe Francës u shprehën të kundërshtonin proteksionizmin dhe të përqafonin multilateralizmin. 

Bashkëpunimi do të fillojë në shtëpi, u zotuan: zona euro do të përpiqet të krijojë lidhje më të ngushta duke filluar nga ky vit.

Në një epokë të sigurisë, tregtisë dhe tensioneve të monedhës, një shfaqje e tillë e unitetit është inkurajuese. Megjithatë, zeroja poshtë sipërfaqes dhe ajo që bëhet e qartë është se është gjithashtu mashtruese. Europa mund të qëndrojë kundër nacionalizmit ekonomik, por qeveritë e saj mbeten rezistente ndaj blerjeve nga jashtë – madje edhe nga brenda Bashkimit Evropian. Dhe ndërsa një qeveri e madhe e koalicionit në Gjermani është shpresa më e mirë për zhbllokimin e reformës institucionale në eurozonë, vija e kuqe mbetet mbi përfundimin e bashkimit bankar dhe krijimin e një bashkimi fiskal.

Filloni me tregti: Tregu i vetëm është një arritje e jashtëzakonshme, e cila ka kufizuar rëndë aftësinë e qeverive për të përkrahur kampionët kombëtarë. Sidoqoftë, kur një lojtar kombëtar bëhet objekt i marrjes, politikanët priren të injorojnë parimet e tregut të vetëm. Vitin e kaluar, presidenti francez Emmanuel Macron fillimisht bllokoi një blerje të anijeve franceze STX nga Fincantieri i Italisë. Ai pastaj u kthye mbrapa, pasi italianët hoqën dorë nga këmbëngulja e tyre në një shumicë të drejtpërdrejtë të kompanisë.

Ndërkohë, Spanja ka hedhur blloqe rrugësh në rrugën e Atlantisë së Italisë, e cila po përpiqet të blejë Abertis Infraestructuras, kompaninë e infrastrukturës spanjolle dhe operatorin e rrugës me pagesë. Së fundi, Vivendi i Francës është duke u përpjekur të mbajë një kontroll më të madh të qeverisë mbi pronësinë e Telecom Italia, pasi Roma pohoi të ashtuquajturin rregull “fuqi të artë”. Kjo mund t’i japë qeverisë italiane një fjalim mbi vendimet strategjike të grupit Telekom.

BE-ja gjithashtu është e mbushur me ndarje mbi atë se si të reformohet eurozona. Në Davos, Bruno Le Maire, ministri i financave i Francës, tha se “gjithçka është në tryezë” kur është fjala për kompletimin e bashkimit monetar. Por nëse gërmoni pak më thellë, dallimet fillojnë të dalin. Merrni projektin e bashkimit bankar, i cili është i nevojshëm për të siguruar që qeveritë të mos mbeten vetëm në trajtimin e problemeve financiare. Shumica e politikanëve dhe teknokratëve, përfshirë Bankën Qendrore Evropiane, pajtohen se bashkimi bankar ka nevojë për një skemë të përbashkët të garancisë së depozitave, e cila siguron që vendet individuale të mund të mbështeten në një depozitë të përbashkët parash për të kompensuar depozituesit në rast të dështimit.

Gjermania dhe Holanda kanë bërë të qartë se së pari duan të shohin që bankat evropiane të ulin nivelet e kredive me probleme që qëndrojnë në bilancet e tyre dhe të vendosin kufizime mbi shumat e huadhënësve të obligacioneve sovrane që mund të mbajnë. Disa vende të tjera të eurozonës, si Italia dhe Franca, nuk pajtohen.

Natyrisht, këto mosmarrëveshje nuk janë të reja. Optimistët besojnë se ajo që ka rëndësi është një klimë e re e bashkëpunimit midis shteteve anëtare, pa dyshim të ndihmuar nga rimëkëmbja ekonomike.

Franca do që eurozona të arrijë një përparim kuptimplotë në reformën institucionale deri në qershor.

Eurozona është sigurisht në një vend më të mirë sesa ka qenë për një kohë të gjatë. Mbrojtja e saj nga multilateralizmi dhe kundërshtimi ndaj proteksionizmit është gjithashtu në kundërshtim me retorikën që vjen nga administrata amerikane. Megjithatë, ndërsa ne duhet të gëzohemi për unitetin e sapoformuar të BE-së, ne nuk duhet të bien për të. Për të gjitha shfaqjet e Davosit, rruga drejt një bashkimi me të vërtetë të ngushtë vetëm se ka filluar./Arbresh.info/