Gaza është kthyer sërisht në titujt kryesorë, vetëm për një moment, vetëm për një fluskë vëmendje nga ndërkombëtarët.

Dy milionë palestinezë që jetonë në një skaji që e përqafon Mesdheun nuk e kanë një luks të tillë. Ata nuk mund t’i shpëtojnë mjerimit, të prodhuar nga fuqitë më të mëdha se ata.

Gaza sot është një burg, i lidhur me veriun e tij nga Izraeli dhe nga jugu dhe lindja e tij nga Egjipti, të cilët për arsye të tyre po bëjnë komplot për të vazhduar ndëshkimin dhe izolimin e saj.

Në perëndim shtrihet Mesdheu, i hapur mashtrues, por po aq i padepërtueshëm. Në një kohë të largët, Gaza ishte dikur një port i lulëzuar që lidh Perëndimin me zemrën arabe në lindje. Vendndodhja e saj përgjatë bregdetit të Mesdheut, ku bollëku i gazit natyror është zbuluar kohëve të fundit, është një kujtesë mizore se çfarë do të ishte Gaza, për të cilën Banka Botërore paralajmëron se do të jetë e pabanueshme deri në vitin 2020, nëse vazhdojnë politikat aktuale.

Në ditët e fundit 17 palestinezë janë vrarë nga forcat izraelite të pozicionuara përgjatë kufirit të fortifikuar 32 milje që ndan Izraelin nga enklava e varfër.

Më shumë se 1, 500 persona janë plagosur në përleshjet mes protestuesve dhe ushtrisë izraelite.

Këshilli i Sigurimit i OKB-së ishte gati të miratojë një deklaratë që shpreh “shqetësim të madh për situatën në kufi”, duke rikonfirmuar “të drejtën për protestë paqësore” dhe duke shprehur “dhimbjen e Këshillit në humbjen e jetës së palestinezëve të pafajshëm”.

Drafti i quajtur “për respektimin e të drejtës ndërkombëtare për të drejtat e njeriut dhe të drejtës humanitare ndërkombëtare, përfshirë mbrojtjen e civilëve” dështoi. Anëtarët e Këshillit “u bëri thirrje të gjitha palëve të ushtrojnë vëmendje dhe të parandalojnë një përshkallëzim të mëtejshëm” dhe miratuan një “hetim të pavarur dhe transparent” konfrontime.

Më pas SHBA bllokoi miratimin e deklaratës.

“Sa i përket një komisioni hetimor, nuk do të ketë një të tillë”, deklaroi Ministri i Mbrojtjes së Izraelit, Avigdor Lieberman. “Ushtarët tonë bënë ç’është e nevojshme. Unë mendoj se të gjithë ushtarët tanë meritojnë një medalje”.

Shkalla e dhunës, që nuk është parë që nga lufta mes Izraelit dhe Gazës në vitin 2014, është rritur në kohën e festës së Pashkëve, ku edhe bëhej thirrje për “pajtim në Tokën e Shenjtë”.

Ata që protesojnë kundër trupave izraelite janë nipërit dhe mbesat e refugjatëve të përkujtuar në vitin 1957 nga shefi i atëhershëm i stafit Moshe Dayan.

Ai i përshkroi ata si “një det i fuqishëm urretje dhe hakmarrje, duke dëshiruar ditën që qetësia të lëshojë vigjilencën tonë…pse duhet të ankoheni për urretjen e tyre?”.

Një dekadë më vonë, Dayan, si ministër i sigurisë, mori vendimin e rëndësishëm për të hequr gardhet kufitare, duke fshirë kufirin që ndau palestinezët që jetonin në Rripin e Gazës dhe Bregun Perëndimor të pushtuar vetëm nga Izraeli. Në vitin 1982, Ministri i Sigurisë Ariel Sharon urdhëroi largimin e dy rekrutëve që mbanin një pikë kontrolli portative që shënonte kufirin e gjithçkaje por të padukshme midis Izraelit dhe Gazës.

Për një gjeneratë, palestinezët ushëtuan pa pengesa, duke i dhënë vulë shprehjes “okupimi dashamirës i Izraelit”.

E tërë kjo u shemb në ditët e fundit të vitit 1987, kur një aksident trafiku në Gaza nxiti kryengritjen e parë kundër Izraelit.

Kështu filloi edhe dekada e kufizimeve të lëvizjes.

Kryeministri Ariel Sharon u befasua shumë kur urdhëroi largimin e të gjitha vendbanimeve dhe trupave nga Gaza në shtator 2005, jo më pak kryetari i PLO Mahmoud Abbas, i cili kurrë nuk besonte derisa forcat izraelite mbyllën portën në kalimin e Karni që Sharoni do të bënte mirë premtimin e tij .

Abbasi dhe shumica e njerëzve tjerë nuk e kuptuar se Sharoni po e lintë Gazën. Në mënyrë të njëanshme ai ripunoi marrëdhëniet me Izralin, pavarësisht marrëveshjes historike të vitit 1993.

Pas marrjes së Gazës, Izraeli e quajti Gazën si territor armik, ku zbatohen rregullat e luftës, në vend të detyrimeve të okupimit.

Por, për tërheqjen e Izralit, kufizimet në lëvizje, prodhim dhe tregti, vazhdimi i rrethimit në Gaza, ishin krejtësisht të pamundura.

Për Izraelin në këtë epokë të re, kufiri me Gazën është bërë i shenjtë, si simbol dhe si një instrument i sovranitetit izraelit.

Palestinezët mund të mos kenë asnjë përdorim për një kufi që i kufizon ata dhe nuk u jep atyre asgjë, përveç mjerimit dhe kujtesës së hidhur të humbjes së tyre personale dhe kombëtare.

Komuniteti ndërkombëtar është i lodhur dhe i mërzitur me konfliktin. Edhe kur Shtëpia e Bardhë ka një ide për zgjidhje paqësore, entuzizmi i saj zbehet shpejt.

“Marshi i Kthimit” në mungesë të një procesi konsensual diplomatik, do të bëjë që të mbizotërojë mbrojtja e egër e Izraelit në kufi./ American Conservative/Përktheu: arbresh.info/