Presidenti Trump duket se më në fund po pranon kufizimet e Kim Jong-un mbi marrëveshjen bërthamore dhe si rezultat duke se po zvarritet drejt një marrëveshje të dobët nukleare sesa ajo që kishte pasur me Iranin.

Njeriu që ai e quajti “njeriu i vogël raketë”, vendin e të cilit ai kërcënoi ta shkatërrojë tërësisht, po joshet nga “mbretëria e tij e vetmuar” për një bisedë miqësore më 12 qershor në samitin e tyre në Singapor.

Vetëm pak javë më parë, Trump po kërkonte që Kim të binte dakord të hiqte qafe armët bërthamorë.

Të premtën e kaluar, Trump tha para gazetarëve: “Unë mendoj se është një ‘takim i njohur për ju’, vështrië i realizueshëm, pasi ai po përpiqej të bindte botën që ishte në gjendje të hiqte dorë”.

Trump ka mësuar se kërcënimet e tij “zjarr dhe tërbim” rriten vetëm me anë të një butoni dhe që është më i madh dhe më i fuqishëm sesa ai i Koresë Veriore dhe se sanksionet nuk kryejnë punë tek një diktator.

Trump është duke i dhënë një dorë të lehtë Kim Jong-un mbi armët bërthamore, shumë më të lehtë sesa po ia jep Iranit, i cili megjithatë nuk ka bombë.

Në të vërtetë, ai premtoi të reduktojë retorikën e tij mbi sanksionet. “Unë nuk dua të përdor termin ‘presion maksimal’, sepse tanimë jemi duke u marrë vesh”.

Nëse kjo tingëllon ironike, ju duhet ta dini se është e tillë.

Javën e kaluar Trump anuloi saminit për shkak të “zemrërimit të jashtëzakonshëm dhe armiqësor” me Korenë Veriore.

Por kjo nuk është e gjitha. Koreja e Jugut, aleati më i fortë i Amerikës, po i thotë Trumpit kur Kim merr atë që dëshiron që ai të bëjë gjënë e duhur.

Kur u pyetën për raketat me rreze të shkurtër të Kim, ministri i mbrojtjes i Koresë së Jugut u tha gazetarëve të shtunën: “Ndërsa Koreja e Veriut del në bashkësinë ndërkombëtare … nuk ka arsye për ata të vazhdojnë të zhvillojnë dhe mbajnë armë që nuk kanë nevojë t’i përdorin”.

Kjo pason me pyetjen: Cila pjesë e retorikës së Trump ose e historisë së Koresë Veriore që e bën Korenë Jugore të medojë kështu? Por, si fqinji më i afërt i Kim, ka më shumë për të humbur.

Ministri i Mbrojtjes i Koresë së Jugut dukej pothuajse optimist me dashje, duke thënë se “nëse në të kaluarën janë mashtruar nga Koreja Veriore, nuk është e thënë që kjo të ndodh edhe tani”.

Kjo e bën dobësimin e Trump në Korenë e Veriut edhe më spektakolare dhe më të  vështirë për t’u kuptuar, pasi ai e lë më pak ndikimin se ai ka mbi Iranin.

Atë që mullahët nuk mund ta merrnin nga Obama, lideri i mbretërisë vetmitare po e merr nga Trumpi: pranimin në skenën botërore. Dhe ai është i sigurtë se do ta mjelë këtë.

Ish shefi i spiunazhit të Kim Jong-un  i dorëzoi Trumpit një letër të madhe në  Zyrën Ovale të premten, pastaj varur rreth bisedës për pothuajse dy orë përpara se të merrte një dërgim të rrallë dhe të ngrohtë personal nga Presidenti.

Duke kujtuar kohën në Zyrën Ovale të shpenzuar nga një nga spiunët më të lartë të Rusisë dhe rekrutuesit e spiunazhit, ish-ambasadori Sergei Kislyak, kujtoi të gjitha buzëqeshjet dhe e lumtura pasi vendi i tij tanimë kishte ndërhyrë në zgjedhje.

Gjithashtu sjell në mendje tubimin e mbingarkuar dy-orësh që Trump kishte me Putin në takimin e G-20 në Hamburg, Gjermani, i ndjekur nga afër një bisedë një-ditore me udhëheqësin rus më vonë në darkë.

Kur është fjala për një “shfaqje të tepërt”, Trump ekspozohet ndaj kundërshtarëve të tij.

Dhe në rastin me Kim Jong-un, bisedimi mund të duket i admirueshëm  sepse shmang atë që në fillim të vitit dukej si një luftë e afërt  dhe vlen të kujtojmë se kush na shtoi në një inç të Armagedonit bërthamor. Po, i njëjti President Trump.

Pavarësisht kësaj, Trump po shkon drejt një marrëveshje me Kimin, e cila pritet të jetë më e rreptë sesa ajo e Obamës me Iranin, të cilin Trump e shkatërroi gjatë muajit të kaluar.

Sekretari i përgjithshëm i stafit Trump John Kelly dhe sekretari i tij i mbrojtjes, James Mattis janë ish-marinsarë, të cilët kurrë nuk do të falin kurrë teokracia e mitur iraniane për mbështetjen e grupit përgjegjës për vrasjen e 220 marinsave amerikanë dhe 21 personelit të shërbimit në kazermat e Beirut bombardimeve në vitin 1983.

Kjo ka qenë një ndër ditët më të këqija për marinsat në SHBA që nga beteja mbi  Iëo Jima në Luftën e Dytë Botërore dhe Irani qëndronte pas sulmit.

Ajo që është e qartë është se presioni i Trump për të marrë takimin e 12 qershorit në rrugën e duhur me pothuajse çdo kosto po e shtyn administrimin e tij të mbledhë forcat e të bëhet një.

Sekretari i Shtetit Mike Pompeo u tha gazetarëve të enjten: “Misioni ynë është tepër i qartë dhe do të vazhdojmë të shtyejmë përpara”.

Për të njejtin propozim, Sekretari i Shtetit në kohën e Obamës, John Kerry, “humbi” disa vite për një propozim shumë të ngjajshëm me Iranin dhe përfundimit u morën angazhime të përgjegjshme dhe të verifikueshme mbi denuklearizimin.

Dhe e përsëris, Kim ka bombë, ndërsa Irani jo.

Trump vazhdon të lulëzojë mospërputhjet, paparashikueshmërirë kapricioze për  një kërcënim oborrtar, të cilin ai mund ta përdorë kundër Kim.

“Ne kemi qindra sanksione të reja të gatshme për të vendosur”, tha ai para gazetarëve.

Në krahasim me këtë, Trump është i përkryer në qëndrueshmërinë e tij.

Deri me tani, kërkesat e tij, e jo të Trumpit janë duke u dëgjuar. Sigurisht, Irani po vëzhgon dhe po merr shënime. /CNN/ Përktheu: arbresh.info/