Një ndjenjë komplekse që mund të helmojë jetën e atij që e provon dhe mund të vrasë një marrëdhënie në çift

Xhelozia, sipas William Shakespeare, është një përbindësh me sy të gjelbër që tallet me ushqimin me të cilin ushqehemi. Ky ushqim është zemra dhe shpirti i atyre që vuajnë: xhelozia është fjalë për fjalë një ndjenjë komplekse dhe e përdredhur dhe që përballet me dashuri, zemërim, humbje, zili dhe pasiguri. Një përzierje e fuqishme dhe ndonjëherë vdekjeprurëse, e aftë të helmojë mendimet dhe madje të shkaktojë impulse të dhunshme nga rezultati tragjik, siç tregon kronika e viteve të fundit me frekuencë dramatike. Dhe për të mos rënë viktimë e kësaj ndjenje, ka shumë për të bërë, edhe pse nuk bëhet fjalë akoma për ndonjë strategji dhe terma të përcaktuar.

Le të mësojmë ta njohim – Xhelozia është një impuls i thellë që del nga dhimbja, zemërimi dhe ndjenja e zhgënjimit që përjetojmë kur zbulojmë ose dyshojmë se objekti i dëshirave tona ndjen tërheqje për një tjetër dhe jo për ne. Kjo është një ndjenjë e pahijshme, për të cilën shpesh ndihemi fajtorë, veçanërisht nëse na shtyn në veprime që nuk do t’i toleronim nëse kryhen kundër nesh, për shembull duke spiunuar përmbajtjen e mesazheve elektronike ose telefonave celularë. Megjithatë, është një ndjenjë universale, të cilën e kemi përjetuar të gjithë në jetë, madje që fëmijë, duke rivalizuar vëllain dhe motrën.

Arma për ta luftuar atë – E para dhe më e lehta është besimi. Ne duhet të mësojmë t’u besojmë të tjerëve, të paktën derisa të kemi prova të caktuara ose prova të qarta të gënjeshtrës. Kjo do të thotë, mbi të gjitha, që nuk duhet të fusim hundët tona në sferën private të tjetrit, përtej asaj që na është kërkuar në mënyrë eksplicite. Ndërsa studiuesi Karl Krauss shkroi “xhelozia është një lehje qensh që tërheq hajdutët”. Shkurtimisht, mund të jetë pikërisht ndërhyrja jonë e panevojshme për të nxitur praninë e tradhtisë. Hapi i dytë është besimi në vetvete: kemi gjithçka që duhet për t’u dashuruar dhe për ta bërë partnerin tonë të lumtur.

Çështje përgjegjësie – Nuk është e lehtë të pranosh që je pre e një ndjenje negative, por të jesh i vetëdijshëm për të është e rëndësishme. Tundimi është t’ia atribuojmë fajin tjetrit: në fund është sjellja e tij besnike që lëshon stuhinë dhe ne jemi thjesht viktima. Në realitet, nuk është gjithmonë kështu: kriza jonë e xhelozisë mund të lidhet me ndjenjat tona të thella dhe intime, siç është frika se ndoshta nuk e meritojmë dashurinë e partnerit tonë, vetëvlerësimi jonë i ulët ose frika se nuk u kushtojmë vëmendje të mjaftueshme disa aspekteve të marrëdhënies. Në këtë pikë, gjithçka që mbetet është dialogu: ne i rrëfejmë shqetësimet tona partnerit dhe dëgjojmë bindjet e tij, duke u përpjekur të mbetemi të paanshëm.

Dashuria është … – Duke e konfirmuar të mirën e tjetrit para nesh. Pra, nëse e gjejmë veten përballë një tradhtie të vërtetë dhe tjetri, pasi e ka mohuar deri në vdekje, më në fund pranon që ka një tjetër, por që na do ne, atëherë vetëm duhet të zgjedhim: mund të luftojmë për të ose ta lëmë të shkojë. Dilema është e tmerrshme, por pasi kemi luftuar me të gjitha mjetet në dispozicionin tonë, ne duhet të pranojmë idenë e dorëzimit. Në fund të fundit, pas një historie dashurie, pothuajse gjithmonë fillon një tjetër.

Xhelozia e të tjerëve – Është një rrezik i madh i kohëve tona, siç dëshmohet nga masakra e grave që çdo vit po ndodh. Për këtë arsye është e rëndësishme që menjëherë të vendosen kufizime mbi sjelljen e papërshtatshme të një partneri apo një miku dhe t’i bëjnë ata të respektojnë me intransigjencën më të madhe, edhe nëse kjo mund të shkaktojë tension dhe, në kufi, fundin e marrëdhënies. Xhelozia dhe zotërimi nuk janë dashuri: prandaj duhet të reflektojmë që të mos heqim dorë nga projektet tona dhe gjërat që duam të bëjmë, nuk duhet të largohemi nga njerëzit që i duam dhe mbi të gjitha nuk duhet të tolerojmë llogari të tepruar dhe madje edhe qëndrime agresive apo edhe të dhunshme. Në këtë rast duhet të largoheni menjëherë dhe të kërkoni ndihmë. Respekti për të tjerët dhe dialogu konstruktiv janë gjërat e para që duhet t’u mësohen fëmijëve, që nga mosha e hershme, me fjalë, por mbi të gjitha me shembuj.