“E vërteta është që nuk më beson”, një frazë që, kur shqiptohet nga dikush që duam, dhemb më shumë sesa një gur mbi zemër, aq tmerrësisht e vërtetë sa është e frikshme.

Një frazë që fsheh gabimin më të madh që mund t’i bëjmë marrëdhënies që po përjetojmë, qoftë një miqësi apo një dashuri, e mosbesimit tek njerëzit përreth nesh. Dhe ne kemi turp, sepse kemi menduar gabim, që kemi bërtitur komplot, vetëm për një keqkuptim, por në mënyrë të pashmangshme mendja, çdo herë, udhëton në destinacione të panjohura.

Si mund t’u shpjegojmë të tjerëve që nëse nuk kemi besim, është vetëm për shkak se ata na kanë shkelur mbi zemrat tona? Dhe ata nuk e kanë bërë me delikatesë, ata kanë ecur mbi të, pa pushim, duke e bërë copa-copa.

Dhe ne e dimë që askush nuk duhet të paguajë çmimin e përvojave të kaluara, por besimi tashmë është një detyrë e vështirë në vetvete, si mund të kthehemi t’i hapemi dikujt pas asaj që na kanë bërë?

Ata si ne, thonë ata, vuajnë nga pisantrofobia, ose një frikë iracionale e krijimit të marrëdhënieve me të tjerët pikërisht për shkak të besimit që ndoshta nuk do të vijë kurrë. Përvojat e kaluara na kanë traumatizuar aq shumë sa që është e pamundur të imagjinojmë një epilog tjetër përveç atij të tradhëtisë.

Sepse po, miq dhe të dashur, askush nuk e përjashton, herët a vonë ata do të na zhgënjejnë ose do të na tradhtojnë në mënyrën më të keqe, dhe gjithçka që duam është thjesht të mos e rijetojmë atë përvojë të tmerrshme.

Sepse të besosh do të thotë të kesh besim, domethënë t’i besosh plotësisht veten personit tjetër, gjesteve dhe fjalëve të tij, të hapësh veten në një mënyrë gjithëpërfshirëse, të heqësh çdo forcë të blinduar dhe të japësh pak nga vetja. Dhe kjo është kaq e frikshme.

Kështu që ne pretendojmë se nuk na intereson kush është pranë nesh, se asgjë dhe askush nuk mund të na dëmtojë ose të gërvishtë ato forca të blinduara. Bëjmë sikur nuk duam, nuk jemi të brishtë, nuk kemi vuajtur, pretendojmë të jemi ata që nuk jemi në mënyrë që të mos i japim besimin tonë një personi tjetër, vetëm sepse kemi frikë.

Por kjo nuk mund të jetë një arsye e mirë për të ndaluar dashurinë, vetëm sepse ato na lëndojnë nuk do të thotë se do të ndodhë përsëri, sepse jo të gjithë njerëzit janë njësoj. Dhe ata që do të jenë në gjendje të kujdesen për ne dhe të ledhatojnë plagët e zemrës dhe të shpirtit do të vijnë në jetën tonë derisa të pushojnë së lënduari.

Ne duhet të mësojmë t’u kërkojmë atyre që na rrethojnë të na mësojnë të besojmë, të fillojnë përsëri të duam. / meb.al