Sfidat konkurruese me të cilat sipërmarrësit dhe liderët e biznesit përballen çdo ditë janë mjaft të vështira pa përzierjen e problemeve të sjelljeve vetë-sabotuese.

Ne të gjithë duam të besojmë se qëllimet dhe veprat tona do të punojnë pozitivisht në drejtimin e qëllimeve tona përfundimtare për sukses.

Por nuk është ky rast. Ashtu sikurse Sokrati këshilloi shekuj më parë, njihe veten.

Ne të gjithë kemi pika të verbëra të sjelljes, të cilat nëse nuk kontrollohen, mund të kufizojnë ose dënojnë objektivët tanë personal dhe profesional. Tre shembujt më të lehtë për t’u shpjeguar ndodhën që të jenë më të qartë po ashtu.

1. Zvarritja

Unë punoja për një zëvendës president ekzekutiv i cili ishte një “djalë i ideve” që e urrente mërzinë e funksioneve themelore të biznesit. Shembuj të zakonve të tij të zvarritjes u manifestuan si vonesa rutine në përpunimin e raporteve të shpenzimeve, injoroi miratimet e kontratës dhe vazhdimisht e shtynte kohën e rishqyrtimit të performancave.

Edhe pse ai ishte një djalë shumë i ndritshëm i cili nuk donte të merrej me imtësira, kompania e la të shkojë sepse ai u bë pengesë, kur erdhi te nevojat procedurale të organizatës.

2. Justifikimet

I njëjti Zëvendës Ekzekutiv i përmendur më sipër nuk e pa zvarritjen e tij paralizuese si një detyrim organizativ. Sipas mendimit të tij, të cilin ai e ndau me mua në disa raste, ishte se perceptimi i “zvarritjes” së tij ishte në fakt “prioritizim i pamëshirshëm.”

Është e rëndësishme për t’i përcaktuar përparësitë dhe të delegojë, por është po aq e rëndësishme ndjekja e punës për të cilën jeni përgjegjës dhe që ka nevojë për t’u bërë në vend që të angazhoheni në gjimnastikë semantike.

Realiteti ishte se projektet dergjen në harresë të papërfunduar kur ata hynë radhën e këtij Zëvendësi Ekzekutiv, dhe justifikimet e tija nuk ofruan mbulesën që ai e kishte dëshiruar.

3. Fajësimi

Gjatë disa muajve të fundit të mandatit të këtij Zëvendësi Ekzekutiv me kompaninë tonë ka pasur një ndryshim të dukshëm në sjelljen e dialogun e tij gjatë takimeve tona të ekipit. Toni i tij u bë shumë kaustik dhe akuzues i grupit që ishte angazhuar për ta ndihmuar atë të ketë sukses.

Për ironi, ai do të akuzojë anëtarë të përkushtuar dhe besnikë të ekipit të “… duke zvarritur këmbët e tyre në projekte dhe dhënien e justifikimeve në vend të rezultateve…”

Shumë tipare që ai i ekspozoi ishin gjërat që ai në mënyrë të papërshtatshme i projektoi mbi ekipin e tij. Gjatë një nga takimeve të fundit që ai pati me CEO-n tonë, në të cilën unë kam qenë i ftuar për të marrë pjesë, e dëgjova shefin im duke fajësuar ekipin tonë në mënyrë të pashpjegueshme për paaftësinë e tij për të përmbushur objektivat e tij.

Ky djalosh nuk e mashtroi askënd. Unë sinqerisht mendoj se ndërveprimi i tij i mbushur me faj me CEO-në vulosi fatin e tij. Gjatë viteve që kaluan, unë kam provuar për të parë ku përfundoi ai nga kurioziteti patologjik. Por duket sikur ka rënë plotësisht jashtë rrjetit të korporatës.

Pak vetëdije, delegimi dhe integriteti strategjik do të kishte shkuar një rrugë të gjatë për të shpëtuar këtë ekzekutiv nga vetja e tij. Për fat të keq, është gjithmonë e lehtë për ne për të identifikuar këto mangësi te të tjerët se sa te vetja. (Tor Constantion/Entrepreuner)