Gazetari serb, njëherit themelues i Partisë Demokratike Serbe Momçillo Gjuriq, ka renditur të gjitha skandalet që po karakterizojnë zgjedhjet që do të mbahen me 17 dhjetor në Serbi.

Sipas tij “bota serbe” ndahet aktorët në disa kolona. Kolona e parë, e dytë, e tretë dhe e katërt do të ishin Vuçiq, Daçiq dhe satelitët e tyre, përfshirë ata që me lista speciale kanë për detyrë të largojnë një pjesë të votuesve nga rivalët e Vuçiqit.

Gazetari shkruan se pritshmëritë zgjedhore në media, veçanërisht ato të regjimit, janë aq të qarta, sa që përveç transmetimeve të rregullta të drejtpërdrejta të mitingjeve të Vuçiqit nëpër Serbi, zgjedhjet kryesisht heshtin. Në kolonat e tjera zgjedhore sipas këtij gazetari bëjnë pjesë partitë pro-ruse që iu bashkuan listave zgjedhore në Serbi gjatë këtyre zgjedhjeve.

Një pjesë e “luftës” për fitore të zgjedhjeve sipas tij zë edhe çështja e Kosovës, nëse duhet njohur pavarësia e saj dhe të dënohet lufta e Rusisë që po e bën në Ukrainë.

“Rrallëherë dikush e përmend Bashkimin Evropian, përveçse në parim dhe në mënyrë deklarative, askush nuk flet më për hapjen e kapitujve dhe grupimeve të reja. Duket sikur hoqëm dorë nga ajo Evropë”, ka shkruar Gjuriq.

Ai la të kuptohet se Serbia tashmë është kthyer komplet kah Rusia. Madje sipas tij, “rusët” vendas mblodhën 10.000 nënshkrime tregon se ata janë më tepër kolona e katërt sesa kolona e gjashtë dhe se, shpirt mëkatar, janë krijuar nga shërbimet e Vuçiqit për t’u hequr votat superpatriotëve./rtk

Ky është teksti i plotë i gazetarit i botuar në mediumin kroat Index.hr

Oferta politike për zgjedhjet e 17 dhjetorit për parlamentin kombëtar, krahinor dhe të Beogradit, si dhe për një pjesë të komuniteteve lokale në krahinë, pothuajse ka marrë formën e saj përfundimtare. Të dielën e 26 nëntorit në mesnatë ishte afati i fundit për regjistrimin e listave zgjedhore. 18 prej tyre janë dorëzuar në mënyrë nominale, të mbështetura nga 10 mijë nënshkrime të qytetarëve. Disa nuk janë miratuar ende për shkak të nënshkrimeve të pasakta dhe kryesuese është lista e ish-ministrit të shkarkuar Basta, i cili duhet të sigurojë 8000 firma të vlefshme brenda afatit ligjor shtesë.

Gjashtë kolona

Nëse do të donim t’i renditnim listat zgjedhore sipas çelësit patriotik – sepse vetëm kjo qasje është e konvertueshme këtu, siç sugjeron një nga kryepriftërinjtë mediatik të “botës serbe”, Dragoslav Bokan nga Ljotica – do të përfundonim duke ndarë aktorët në disa kolona.

Kolona e parë, e dytë, e tretë dhe e katërt do të ishin Vuçiq, Daçiq dhe satelitët e tyre, përfshirë ata që me lista speciale kanë për detyrë të largojnë një pjesë të votuesve nga rivalët e Vuçiqit.

Kolona e pestë, e cila tradicionalisht, sipas Bokanit, karakterizohet nga mungesa e patriotizmit ose siç duan të thonë këtu, tradhtia kombëtare dhe autoshovinizmi, do të ishin forcat që kryesojnë listën e Serbisë kundër dhunës, me të gjitha ngjyrat e tyre ideologjike në bagazhet. Së fundi, duke përcaktuar statusin e partive nacionaliste, pro-ruse dhe anti-evropiane që vuajnë nga një tepricë e patriotizmit, shqiponja e bardhë serbe e kthjellët i klasifikoi ato dhe i etiketoi si kolona e re – e gjashtë.

Sipas tij, këta janë dëshmorët qëllimmirë, të humbur, të cilët me qëllimet më të mira po e dëmtojnë vendin dhe interesat e tij kombëtare, duke e akuzuar Vuçiqin se ka tradhtuar Kosovën. Në pamje të parë, partia e famshme ruse iu bashkua atyre në fletën e zgjedhjeve për Serbinë dhe Beogradin. Lehtësia magjike me të cilën “rusët” vendas mblodhën 10.000 nënshkrime tregon se ata janë më tepër kolona e katërt sesa kolona e gjashtë dhe se, shpirt mëkatar, janë krijuar nga shërbimet e Vuçiqit për t’u hequr votat superpatriotëve.

Nëse do të merremi me listat zgjedhore në hapin tjetër, do të shohim lehtësisht se deri në çfarë mase terrori i krijuar nga media i këmbënguljes prej dekadash për një lloj “uniteti” dhe “pajtimi” ka shkatërruar çdo pluralizëm të arsyeshëm dhe postulate thelbësore të klasikëve. demokracisë civile.

Koalicione të panatyrshme parazgjedhore

Në pamje të parë, vija e qartë ndarëse ideologjike ndërmjet partive pro-evropiane dhe anti-evropiane, pastaj atyre që janë pro ose kundër vendosjes së sanksioneve kundër Rusisë për shkak të agresionit ndaj Ukrainës dhe atyre që janë pro ose kundër njohjes së Kosovës u soll në absurd nga krijimi i koalicioneve të panatyrshme parazgjedhore.

Edhe lista e koalicionit të partive në pushtet, Serbia nuk duhet të ndalet – slogani i Zoran Xhinxhiqit u shndërrua në sloganin zgjedhor të Aleksandër Vuçiqit – ka partnerë që janë programatikisht krejtësisht të kundërt me njëri-tjetrin për të paktën një nga tre çështjet për të cilat politika serbe. thuhet se është i ndarë ashpër.

Bëhet fjalë jo vetëm për kandidatët e partive Rasim Ljajiq dhe Aleksandër Vulin në të njëjtën listë, por edhe për dy kandidatët e Lëvizjes për Ripërtëritje Serbe Vuk Drashković, të cilët për ta kompletuar cirkun figurojnë si anëtarë të SNS-së. jo SPO (! ?). Me këtë na lanë një dyshim zbavitës nëse Vuçiqi apo Drashkoviqi, dhe ndoshta në marrëveshje, donin të fshihnin edhe më shumë shpifje politike para ndjekësve të Vukut, e sidomos para votuesve të Partisë Përparimtare Serbe.

Skizofrenia politike

Kur bëhet fjalë për listat e opozitës, skizofrenia politike është edhe më komplekse. Gjegjësisht, në opozitë janë të paktën dy lista në të cilat partitë ideologjikisht krejtësisht të kundërta janë në të njëjtën parti. Për shembull, le të marrim listat Serbinë kundër dhunës dhe atë që bashkoi evropianin Tadiq dhe sovranistin, antievropian Raduloviç.

Këtu arrijmë te një nga pyetjet kyçe të kësaj patologjie politike: pse partitë pro-evropiane nga këto lista nuk bënë një listë zgjedhore dhe partitë antievropiane një listë tjetër zgjedhore, përkundrazi u ngatërruan në mënyrë të panatyrshme? ? “Mos i përzieni gjyshet dhe bretkosat”, do të thoshte Vuk Drashkoviq në anglishten hercegoviane.

Përveç gjysheve dhe bretkosave, kakofonisë së plotë parazgjedhore i kontribuon edhe përpjekja e hapur e Robin Hudit të pakurorëzuar të Serbisë kundër dhunës së Aleksandër Jovanoviq Çutës për të na shitur një mace në thes. Përkatësisht, në fillim të fushatës ai deklaroi se “…do të kishte turp të fliste për disa programe politike derisa Vuçiq të jetë në pushtet”. Ka cinikë që e interpretuan këtë si një mënyrë për të fshehur faktin se opozita në fakt është dakord me qeverinë në të gjitha vendimet e saj strategjike dhe se ajo është edhe më luftarake në disa pika.

Sido që të jetë, Çuta pret që ne t’i besojmë “nënës time” që ai të bëjë e të thotë çfarë t’i vijë në mendje pas marrjes së pushtetit, sepse gjithsesi nuk ka ofruar asgjë paraprakisht, përveçse ne kemi nevojë për një “kalif në vend të një kalif”. Konceptin “po të mos jetë ai” e kemi pirë një herë në vitin 2000 me Millosheviqin, kështu që pamë se ku na çuan gjyshet dhe bretkosat, me në krye Koshtunicën.

Të gjitha të tilla “pajtime” dhe “bashkime”, të cilat u intensifikuan veçanërisht pas 5 tetorit, në dy dekadat e fundit dhanë metastaza në disa drejtime. Ata shkatërruan dhe “mbytën në përqafime vëllazërore” demokracinë e brishtë dhe alternativën euroatlantike, veçanërisht në të majtë, ndërsa e djathta autentike pro-evropiane, pas heqjes dorë nga Evropa nga Koshtunica, as që ekzistonte.

Metamorfoza nga e majta në të djathtë

Metafora e asaj metamorfoze nga e majta në të djathtë, ndërkohë që asgjë nuk ndodhi në drejtimin e kundërt, sigurisht ilustrohet nga Marinika Tepiç e pashmangshme, e cila u ngrit nga Lidhja e majtë fillestare e Social Demokratëve të Nenad Çankos, përmes qytetarit centrist.

Lëvizja e Qytetarëve të Lirë të Sasha Jankoviqit në postin e nënkryetarit në parti, qendra e djathtë Dragan Gjilas. Duke pasur parasysh deklaratën e saj parazgjedhore të ditës së kaluar, se ajo “… sinqerisht e respekton Zavetnicën”, nuk duhet të habitemi nëse një ditë ajo “shfaqet” në plazhin ku po bëjnë banjo dielli Milica Zavetnica dhe Boshko Obradoviq.

Pritshmëritë zgjedhore në media, veçanërisht ato të regjimit, janë aq të qarta, sa që përveç transmetimeve të rregullta të drejtpërdrejta të mitingjeve të Vuçiqit nëpër Serbi, zgjedhjet kryesisht heshtin. Rrallëherë dikush e përmend Bashkimin Evropian, përveçse në parim dhe në mënyrë deklarative, askush nuk flet më për hapjen e kapitujve dhe grupimeve të reja. Duket sikur hoqëm dorë nga ajo Evropë.

Vazhdojnë të dominojnë temat e politikës së jashtme, televizionet janë të stërmbushura me analistë, të cilët, sikur të ishin në intervista për Miss Universe, vënë në plan të parë avokimin “për paqen në botë”. Kjo, natyrisht, nënkupton fitoren e rusëve në Ukrainë dhe tërheqjen e Izraelit nga Gaza, dhe në përkthim do të thotë – disfatë e Amerikës dhe “Perëndimit kolektiv”.

Forcimi i ndjenjës antievropiane kontribuon edhe në shpifjen e Kroacisë, e cila prej vitesh është pjesë e rutinës së përditshme, sepse zakonisht është një opsion fitues, i përshtatshëm për çdo fushatë, përfshirë edhe atë parazgjedhore.

Pas aferës së spiunazhit dhe dëbimit të diplomatëve në të dy drejtimet, tema kryesore për ne dje ishte, përveç aktiviteteve të Vuçiqit, nëse presidenti i ri i Argjentinës, Javier Milei, është stërnipi i Ante Paveliqit. Shtizat po thyheshin nëse ne mund të prishim disi për shkak të kësaj apo nëse duhet të jemi të qetë duke pasur parasysh faktin që Argjentina është, në fund të fundit, shumë larg.

Ne i kemi ofruar të gjitha zgjidhjet për dilemat parazgjedhore, i kemi renditur dhe numëruar të gjitha viktimat e Jasenovacit, vetëm për të hulumtuar gjenealogjinë e presidentit argjentinas. Zgjedhja e temave të tilla të paarsyeshme vetëm sa konfirmon se interesi për BE-në është në rënie të lirë, sepse hendeku me vendin që nesër duhet të ngrejë dorën për hyrjen tuaj në këtë apo atë po thellohet vazhdimisht

Mosmarrëveshje toksike

Ne i mirëpresim zgjedhjet në një atmosferë mosmarrëveshjesh helmuese dhe matematike të zhveshur e joparimore ndërpartiake. Nuk ka asnjë pikë referimi të përbashkët në lidhje me të cilën qeveria dhe opozita do të vlerësonin njëra-tjetrën, e cila duhet të jetë thelbi i çdo fushate zgjedhore demokratike. Qeveria i shtohet vetes sipas formulës 1+1=3, ndërsa opozita i zbret sipas formulës 1+1=1.

Ne do të shkruajmë për surprizat e mundshme, ofertën programore të ruajtur për përfundimin e fushatës, sondazhet më të fundit të opinionit publik – veçanërisht kur bëhet fjalë për zgjedhjet për qeveritë e mëdha lokale, Beogradin, Vojvodinën dhe qytete të tjera më të mëdha – para heshtjes zgjedhore, në mes të dhjetorit. .

Do të shohim nëse ndërkohë do të varet në Terazije kukulla e presidentit argjentinas.

“Pajtimeve” politike u paraprinë nga ato historike, të cilat, si rregull, fillonin ose në një kafene ose në një tryezë të dehur skllave, të mbushura me repertor të rafinuar këngësh. Domethënë, ata nuk kënduan më për fitoret dhe fituesit, por vetëm për Drazhën dhe çetnikët, siç i ka hije një shtëpie serbe. Hapi i parë drejt pajtimit kombëtar në vendin tonë është kalimi në anën e të mundurve, siç do ta përshkruante historiania Dubravka Stojanoviq këtë patologji të vështirë për t’u shpjeguar.

Uniformiteti dhe pajtimi ideologjik dhe programor i pushtetit dhe opozitës e bëri të tepërt dialogun normal parazgjedhor dhe e çoi fushatën në nivelin e tabloideve, në atë strofkë ku ofendimet personale, nxjerrja e dosjeve të shërbimeve sekrete nga sirtarët, thirrjet për vjedhje dhe tradhtia, ostracizmi dhe tjetërsimi janë absolutisht në plan të parë.

Pavarësisht kësaj “lehjeje të tërbuar, të kotë, të përgjakshme…”, siç do të thoshte Krlezha, në heshtjen e shtëpisë së tij, Agjencia e Sigurisë dhe Informacionit po formon një Repart të ri, të Nëntë për arrestimin e individëve dhe grupeve të rrezikshme për sigurinë. Në këtë proces do t’i shtohet edhe Njësia Speciale Antiterroriste, ish-Beretat e Kuqe të Legjionit Milorad Ulemek.

Lëvizja e saj brenda Ministrisë së Punëve të Brendshme ndryshon ndjeshëm zinxhirin komandues, gjë që i bën ata edhe më jotransparent dhe i vendos nën komandën e drejtpërdrejtë të Aleksandër Vuçiqit. Çfarëdo që të thotë kjo, është se…