Kur bëhet fjalë për lidhjen me ndonjë aktivitet, nuk duhet të shqetësoheni për të dhe ta merrni shumë seriozisht – fëmijët e vegjël nuk e kanë zakonin dhe kanë nevojë të kenë njëfarë vazhdimësie si të rriturit, por kjo është diçka që mund të mësohet nëpërmjet bisedës

Pasi fëmija fillon kopshtin, është e natyrshme që prindërit të mendojnë për aktivitete të tjera në të cilat do të mund të përfshihet.

Theksi vihet te socializimi, të ushqehet me zakone të shëndetshme, por a është vërtet e nevojshme që një fëmijë që nuk ka filluar ende shkollën të shkojë në stërvitje disa herë në javë?

Nevoja e kujt po plotësohet këtu? A është koha e një fëmije për t’u socializuar apo kjo është një mundësi që prindërit të përpiqen të përmbushin ëndrrat e tyre të parealizuara?

– Mosha nga tre deri në shtatë vjet është disi vendimtare për ta regjistruar në ndonjë aktivitet sportiv. Nuk ka vend për një qasje më serioze ndaj sportit. Natyrisht, pikënisja janë interesat dhe nevojat e fëmijës, prirjet që ai shfaq, kjo është gjëja themelore. E gjithë kjo duhet të vijë nga marrëdhënia ndërmjet prindit dhe fëmijës, duke e vëzhguar dhe duke përgjuar fëmijën. Pra, në asnjë mënyrë nga ndonjë ide jona se diçka është e mirë për fëmijën tonë. Kjo duhet të mbështetet nga vëzhgimi objektiv, transmeton Telegrafi.

Është e nevojshme të monitorohet sjellja e fëmijës që në seancën e parë të stërvitjes

Psikologët rekomandojnë atletikën si bazën e gjithçkaje, ku aftësitë zhvillohen përmes lojës, vrapimit dhe ushtrimeve, për t’u përmirësuar më vonë me fillimin e shkollës fillore.

Pasi ta regjistroni fëmijën tuaj në një aktivitet, është e nevojshme të monitoroni se si sillet. Edhe pas mësimit të parë të provës, është e rëndësishme të monitorohet sjellja e fëmijës dhe gjithçka që tregon nëse ai ose ajo nuk i pëlqen trajneri, nëse ai ka ndonjë ngurrim ose dëshiron të largohet përsëri.

Fëmijët janë shumë të sinqertë, veçanërisht ata më të vegjlit, dhe do t’ju thonë qartë me “po” ose “jo” ose do t’jua tregojnë me ndonjë reagim, ndërsa më të mëdhenjtë mund të shmangin shprehjen e mendimit të tyre për të mos ju zhgënjyer në një farë mënyre.

– Më e rëndësishmja është që të mos bazohet në imagjinatën e prindërve, nga ideja e prindërve dhe të jetë vetëm një mbështetje për disa nga idetë tona që u bën mirë atyre. Ata sigurisht duhet të stimulohen, por në një mënyrë që nuk është një qasje shkollore, si të thuash, por të paraqitet si lojë, një aktivitet argëtues, siç bëjnë instruktorët e tyre.

Kur bëhet fjalë për angazhimin ndaj një aktiviteti, nuk duhet të shqetësoheni për të dhe ta merrni shumë seriozisht – fëmijët e vegjël nuk e kanë zakonin dhe nuk kanë nevojë të kenë njëfarë vazhdimësie si të rriturit, por kjo është diçka që mësohet përmes bisedës.

– Është e rëndësishme të dallohet nëse është një lloj shmangie e stërvitjes apo një gjendje aktuale e fëmijës. Sigurisht që deri në moshën shtatë vjeçare sporti më i duhur është atletika ose ndonjë sport që praktikohet përmes lojës. Kur bëhet fjalë për artin, detyra si prind është ta drejtosh në atë drejtim dhe ta inkurajosh të shprehë talentin e tij, por më e rëndësishmja është masa e duhur.

Trajnimet nuk zëvendësojnë kontaktin prind-fëmijë

Kur fëmija është i mbingarkuar me aktivitete, këto trajnime shtesë në fakt zëvendësojnë kontaktin midis prindit dhe fëmijës. Nëse kjo është ideja jonë dhe një zëvendësim për marrëdhënien edukative që duhet të kemi me fëmijën tonë, atëherë është krejtësisht e gabuar

Ambicia e tepruar ka aspekte negative dhe mund të ndikojë shumë keq tek fëmija dhe zhvillimi i modeleve të sjelljes së shëndetshme.

– Para së gjithash, sistemi ynë dhe shoqëria në të cilën rritemi është i tillë, nxitet konkurrenca dhe rivaliteti. Kërkojmë gabime, kërkojmë më mirë apo më keq, renditim veten. Ne nuk i dëgjojmë nevojat e fëmijës, për shembull – nëse ai është më i interesuar për matematikën, gjuhën apo biologjinë. Ne synojmë të jemi më të mirët, më të mirët dhe nuk po kultivojmë bashkësinë, e cila në fakt duhet të fitohet dhe të theksohet përmes sportit. Është e rëndësishme të kemi ndjenjën dhe vullnetin për të konkurruar, por ne nuk e kemi atë lloj komuniteti në shkolla ku do të rritemi së bashku, do të ndihmojmë njëri-tjetrin dhe do të gjejmë zgjidhje. Ne kërkojmë vetëm gabime tek fëmijët dhe nuk kontrollojmë rastësisht nëse ata janë ende të interesuar për diçka ose cilat janë pritshmëritë e tyre.

Kështu lind një rivalitet i pashëndetshëm.

– Një fëmijë mund ta ketë diçka, por në fakt lind nga një marrëdhënie ku prindi reagon ndaj suksesit. Kur fëmija është i suksesshëm – atëherë ai shihet. Është një model krejtësisht i gabuar dhe kështu kemi një brez narcisist, ku mendojmë se vlejmë diçka vetëm nëse dimë dhe mund të bëjmë diçka. Pastaj u pamë dhe ndihemi mirë. Dhe kur humbasim, mendojmë se jemi të pavlerë.

Bashkësia është qëllimi i gjithçkaje

Përsëri arrijmë në përfundimin se imperativi duhet të jetë shëndeti mendor. Si në shkollë, me prindër dhe gjatë aktiviteteve jashtëshkollore.

– Kjo është mënyra e vetme për të zhvilluar një fëmijë të qëndrueshëm që do të ndihmojë të tjerët. E thjeshtë – një fëmijë i shëndetshëm.

Asnjë sukses dhe arritje e fëmijës nuk mund të rregullojë probleme të tjera, ndaj nuk është për t’u habitur për statistikat alarmante të të rinjve që i marrin jetën vetes.

“Duhet të heqim qafe synimet dhe modelet që janë krijuar në shoqërinë tonë – të jemi të suksesshëm – ndërsa çdo gjë tjetër të harrohet.

Qëllimi i shkollave, hobi, trajnimi dhe zhvillimi i talenteve artistike është bashkimi – fëmija duhet të mësojë të humbasë, të mësojë të përgëzojë fituesin, këto janë aftësi shumë të rëndësishme. Shumë më e rëndësishme se vetë fitorja.