Kotësia njerëzore

13:56 | 6 Maj 2018
Arbresh.info

Poezi nga: William Knox
Përktheu: Fan Noli

Përse njeriu është kryelartë?
Si re e shpejtme, meteor i zjarrtë,
Si dritë vetëtin si valë na vëngon,
Nga jeta në pushim, në varr kalon.

Nga dushku dhe nga shelgu bje çdo fletë,
Përndahen rotull, shtrihen tatëpjetë,
Të vogla, të mëdha, të ra, të thata
Përmbysen tok dhe hidhen në gërmadha.

Kurora e një kokë mbretërore
Me mitrën dhe me krabën priftërore,
i dituri dhe trimi zëmërmadh
Mbërthehen në qivur, zbresin në varr.

Çdo shpresë, dëshpërimi, helmi gazi
Çkallmohen nga tufani dhe porjazi,
Çdo lot e buzëqeshje, vaj e valle
Dëshmohen posi vala nëpër zalle:

Shkëndij’ e syrit edhe frym’ e jetës,
Lul, e shëndetit, edhe shkrumb’ i vdekjes,
Rrëzohen në savan nga kulm’ i artë:
Pra, qysh njeriu është kryelartë?

Shpërndaje në rrjete sociale

Lajmet më të lexuara

Të ngjashme

Foto lajm