Një studim i ri nga Instituti për Ekonominë e Aplikuar të Universitetit Johns Hopkins mbështet atë që unë dhe të tjerët kemi mbajtur prej kohësh: izolimet nuk funksionojnë dhe kostot e tyre ekonomike, sociale, arsimore dhe psikologjike tejkalojnë çdo përfitim shëndetësor që mund të sjellin.

Në fillim të pandemisë, modeluesit epidemiologjikë parashikuan viktima katastrofike që mund të shmangeshin vetëm me masa të rrepta izolimi. Si përgjigje, pothuajse çdo vend në mbarë botën vendosi masa bllokimi deri në fund të marsit 2020. Megjithatë, pak prova ekzistonin për të mbështetur veprime të tilla dhe studimet e modelimit ishin fatalisht me të meta.

Tani rishikimi dhe meta-analiza e literaturës Hopkins, nga profesorët Jonas Herby, Lars Jonung dhe Steve Hanke, zbulon se bllokimet – “të përcaktuara si imponimi i të paktën një ndërhyrjeje të detyrueshme, jofarmaceutike (NPI)”, siç janë mbylljet dhe kufizimet e shkollave dhe bizneseve mbi lëvizjen dhe udhëtimin – “kishte pak ose aspak efekt në vdekshmërinë nga COVID-19”.

Studiuesit e Hopkins gjithashtu spekuluan se masat e bllokimit mund të kenë përkeqësuar pandeminë duke i detyruar njerëzit të strehohen në shtëpitë e tyre ku ata kishin më shumë gjasa të infektoheshin ose të infektonin anëtarët e familjes sesa nëse do t’u ishte lejuar aksesi në vende më të sigurta si vendet në natyrë ose vendet e punës. po vendosnin protokollet e sigurisë. Kjo është në përputhje me punën nga ekonomisti i Universitetit të Çikagos, Casey Mulligan, i cili zbuloi se kompanitë private zbatuan vullnetarisht masa parandaluese të infeksionit që ulën transmetimin e COVID-19 në vendin e punës në nivele nën normat e familjeve.

Ndërsa bllokimet kishin pak ose aspak përfitime për shëndetin publik, ato imponuan kosto të mëdha ekonomike dhe sociale. Humbjet e vendeve të punës në mars dhe prill 2020 kaluan 22 milionë dhe nuk janë rikuperuar ende plotësisht. Fëmijët humbën vite të zhvillimit arsimor dhe social që do t’i prekë ata gjatë gjithë jetës së tyre. Problemet psikologjike janë rritur në të gjithë shoqërinë. Është e vështirë të mos pajtohesh me përfundimin e studiuesve të Hopkins se bllokimet “duhet të refuzohen si një instrument i politikës pandemike”.

Joel Zinberg, MD, JD, është një anëtar i lartë në Institutin e Ndërmarrjeve Konkurruese, një profesor klinik i asociuar i kirurgjisë në Shkollën e Mjekësisë Icahn Mount Sinai në Nju Jork dhe drejtor i Iniciativës për Shëndetin Publik dhe Mirëqenien Amerikane të Institutit Shëndetësor Paragon. . Ai ishte këshilltar i përgjithshëm dhe ekonomist i lartë në 2017–19 në Këshillin e Këshilltarëve Ekonomikë, ku u specializua në politikat shëndetësore.

Autorët shqyrtuan mijëra studime dhe morën 34 që kishin të dhëna të besueshme dhe mjaft të rëndësishme për t’u rishikuar. Rezultatet ishin të përziera: Disa studime nuk gjetën asnjë efekt statistikisht domethënës të bllokimeve në vdekshmëri; studime të tjera gjetën një lidhje të rëndësishme negative midis bllokimeve dhe vdekshmërisë; dhe të tjerë gjetën një lidhje të rëndësishme pozitive midis bllokimeve dhe vdekshmërisë – d.m.th., që bllokimet në të vërtetë rritën vdekjet nga COVID-19 nga COVID-19.

Kur autorët kryen një meta-analizë – një teknikë statistikore që kombinon rezultatet e studimeve të shumta që adresojnë të njëjtën pyetje dhe përdor të dhënat e grumbulluara për të nxjerrë përfundime – ata zbuluan se bllokimet nuk arritën të tregonin një efekt të madh domethënës në vdekshmërinë nga COVID-19: efekti është pak ose aspak.”

Gjetjet e Hopkins bëjnë jehonë dhe konfirmojnë përfundimet në një përmbledhje të prillit 2021 nga ekonomisti kanadez Douglas Allen se bllokimet kishin pak ose aspak ndikim në numrin e vdekjeve nga COVID-19. Rishikimi i Allen-it i studimeve që dallonin midis efekteve të bllokimit vullnetar dhe të mandatuar, zbuloi se ndryshimet vullnetare në sjellje shpjeguan shumicën e ndryshimeve në rastet dhe vdekjet. Në një përmbledhje të janarit 2021, ekonomisti danez Jonas Herby, një bashkautor i studimit të Hopkins, zbuloi se ndryshimet vullnetare të sjelljes ishin 10 herë më të rëndësishme sesa masat e detyrueshme në kufizimin e rritjes së pandemisë.

Më shumë se 20 vjet më parë, ekonomisti Tomas Philipson përshkroi se si individët ndryshojnë sjelljen e tyre në përgjigje të shpërthimeve të sëmundjeve infektive: ata veprojnë vullnetarisht për të shmangur rreziqet dhe kostot shëndetësore dhe gjithashtu u përgjigjen mandateve të shëndetit publik, siç janë bllokimet e marra për të kontrolluar përhapjen e sëmundje. Gjatë pandemisë COVID-19, individët, spitalet dhe bizneset e tjera vepruan të gjithë përpara mandateve të qeverisë për të kufizuar përhapjen e sëmundjes.

Për më tepër, siç do të parashikonin ekonomistët, veprimet e individëve dhe pajtueshmëria me masat e qeverisë iu përgjigjën shkallës së rrezikut të perceptuar në këtë moment. Ndërsa prevalenca e COVID-19 u rrit, njerëzit qëndruan në shtëpi dhe shmangën grupet e mëdha dhe aktivitetet e brendshme. Ndërsa prevalenca ra, njerëzit rifilluan aktivitetet normale. Edhe nëse masat e bllokimit janë efektive në afat të shkurtër, ndryshimet në sjelljet e rrezikshme vullnetare dhe pajtueshmëria me masat e shëndetit publik në përgjigje të këtij suksesi mund të kundërshtojnë përfitimet e bllokimeve.

Shumica e modeleve epidemiologjike të mbështetura nga politikëbërësit gjatë pandemisë – veçanërisht modeli me shumë ndikim i Kolegjit Imperial të Londrës – nuk i morën parasysh këto efekte vullnetare. Një gazetë e cituar gjerësisht e Kolegjit Imperial nga qershori 2020 që ia atribuonte rënien e vdekjeve evropiane nga COVID-19 tërësisht ndaj bllokimeve, pranoi po aq. “Ne nuk marrim parasysh ndryshimet në sjellje,” shkruajnë studiuesit – ndryshime, pranuan ata, që do të ulnin vdekjet “edhe në mungesë të ndërhyrjeve të qeverisë”./alsat.mk/