Edmund Simons, një studiues në RAU, i tha CNN se shpella është një “hapësirë e vogël dhe intime” që është një nga ambientet e brendshme më të vjetra të mbijetuara në MB.

Ndërsa ka disa kisha me ambiente të brendshme të paprekura që datojnë nga një periudhë e ngjashme, Simons tha, “nuk ka vend tjetër në të vërtetë ku mund të futesh diku ku dikush hante, flinte, lutej dhe jetonte”.

“Mjaft e jashtëzakonshme” shtoi ai.

Studiuesit kryen një studim të hollësishëm për të rindërtuar një shtëpi që përmban tre dhoma, si dhe një kishëz.

Një numër faktorësh të dëshmojnë që banesa daton që në fillim të shekullit të 9-të, tha Simons.

Shpellat janë prerë nga shkëmbi i butë ranor dhe portat dhe dritaret e tyre të ngushta i ngjajnë arkitekturës saksone, ndërsa një shtyllë e prerë shkëmbore është e ngjashme me atë që gjendet në një kriptë aty pranë Saksonit, raporton CNN.

Shpella u ndryshua në shekullin e 18-të, me tulla dhe korniza dritaresh të shtuara.

Shpellat e Kishave Anchor lidhen gjithashtu nga folklori lokal dhe një fragment i një libri të shekullit të 16-të me një shenjtor.

Shën Hardulfi është identifikuar si Mbreti Eardëulf, i cili drejtoi Northumbrinë deri në vitin 806. Ai vdiq rreth vitit 830 dhe u varros pesë milje nga shpellat, në Breedon në Kodrën në Leicestershire.

Rreth kohës së vdekjes së tij, sulmet e Vikingëve në Britani, të cilat filluan në fund të shekullit të 8-të, ishin rritur në përmasa, përcjell arbresh.info.

Vikingët mbërritën në zonë dhe ngritën një kamp dimëror në Repton aty pranë, menjëherë pas vdekjes së Hardulfit. Meqë Ushtria e tyre e Madhe Heathen theri të gjithë figurat fetare lokale dhe kjo mund të çojë deri tek shpjegimi që shtëpia e shpellës duhet të datojë para mbërritjes së tyre, shpjegoi Simons.

“Të gjitha këto gjëra ndërlidhen së bashku,” shtoi ai.

Studiuesit po analizojnë më shumë se 170 shtëpi shpellash si pjesë e një projekti më të gjerë.

Hardulph nuk duhet të ketë qenë një “i çuditshëm me mjekër” që jetonte vetëm në shpellë, tha Simons, por një lloj shenjtori i gjallë që kishte shërbëtorë, dishepuj dhe vizitorë që do të vinin ta konsultonin.

Ai është një nga shumë mbretër saksonë të rrëzuar që jetuan disa vite si murgj ose vetmitarë si një mënyrë për të mbajtur statusin e tyre.

“Një vetmitar është një person i rëndësishëm dhe i shenjtë,” tha Simons. /arbresh.info/