Piloti grek Babis Anagnostopoulos, që vrau një vit më parë gruan e tij 21-vjeçare Craoline Crouch, ka dalë sot para gjykatës. Ai ka rrëfyer edhe një herë të gjithë versionin e tij për ngjarjen e rëndë.

Krimi në ishullin Glyko Nera tronditi vitin e kaluar opinionin publik grek dhe jo vetëm. E vlefshme për një skenar filmi, Babis u mundua ta bëjë të pamundurën që pas vrasjes së gruas të improvizonte një grabitje dhe madje tha se hajdutët që i morën jetën e Caroline flisnin shqip.

Por para gjykatës, 32-vjeçari ka thënë se ngjarja e rëndë erdhi në gjaknxehtësi. Sipas tij, ai humbi kontrollin, pasi Caroline po sillej keq me vajzën e tyre të vogël, Lidian.

“Nuk kam ende përgjigje, po mundohesha ta qetësoja, t’i jepja fund incidentit, të kërkonte falje mua dhe Lidias për atë që kaluam më parë”, tha ai.

Babis Anagnostopoulos e përsëriste vazhdimisht se atë natë, pas një tjetër zënke mes tyre, ndjeu se pati frikë për vajzën e tyre, pasi Carolinë po e largonte dhe mund ta lëndonte.

Megjithatë, ai binte shpesh në kontradikta, gjë që e theksoi edhe kryetari i gjykatës, i cili qëndronte veçanërisht në pozicionet e paqarta të të akuzuarit për karakterin e gruas së tij, të cilën nga njëra anë e paraqiste si gati të rrezikshme dhe nga ana tjetër si një nënë perfekte.

Babis Anagnostopoulos deklaroi se Caroline ishte kthyer nga një takim me një mikeshën e saj dhe ishte “me nerva”. “Ushqeje dhe bëj çfarë të duash, po shkoj të fle. Edhe unë kam qëndruar me të voglën”, tha i akuzuari.

Ai vazhdoi: “Ishte pararendësi i një shpërthimi tjetër. E dija se çfarë do të vinte… E dija që nuk duhet t’i hidhja benzinë zjarrit. Gjëja e zakonshme që bëja ishte të prisja dhe pas 45 minutash ajo më dërgonte një mesazh… Fatkeqësisht, atë natë gjërat nuk shkuan kështu. Besova dhe besoj se kemi kaluar shumë mirë. Ne patëm një histori perfekte, nga detajet më të vogla deri tek të gjitha ëndrrat tona. Caroline është e pazëvendësueshme për mua. Në një moment mora dy mesazhe. Te njëri më tha “budall” dhe tjetri ishte mallkim”.

“Më pas më ka sjellë një mesazh tjetër dhe më thoshte që të mos ia çoja vajzën në dhomë”, tregon ai më tej.

“Mendova se ishte një mesazh për të më lënduar. Nuk iu përgjigja. E lashë të kalojë pak kohë. Nuk mbaj mend sa minuta. Pas orës 12:00 u ngjita në dhomë. Kishte kaluar pak dhe u ngjita lart për të fjetur bashkë. Ajo refuzoi. Nuk e mbaj mend fjalë për fjalë atë që më tha. Fjalët nuk kanë rëndësi…”

“Kur u ngjita më tha merre vajzën dhe më lër të qetë. Më pas jam ngjitur në dhomë për herë të tretë. Caroline ishte shtrirë. Vendimi më i mençur do të ishte të kishe fjetur me të vajzën në divan. Ajo ishte shtrirë, mendova se po qetësohej. Mendoj se më vuri re kur hyra. Unë e lashë fëmijën pranë saj, që të shkoja në anën tjetër të shtrihesha. Nuk më interesonte as të flija. Por le të flejë e vogla në shtratin e saj dhe t’i japë fund incidentit. Unë shkova në shtrat dhe kjo e zemëroi atë, sepse bëra atë që më tha të mos bëja, domethënë të mos e lija të voglën të flinte në shtrat.

Filloi të bërtiste me të madhe, vajza e vogël u zgjua. E kam të vështirë të them fjalët që ajo përdori. Nuk është e lehtë për mua të them ndonjë gjë të keqe për Caroline. E shihni, nuk kam nevojë t’ju them …”

Gjykatësi: Duhet të thuash.

I pandehuri: Nëse e kuptoni sa i rëndësishëm ishte ky njeri për mua. Ishte një moment shpërthimi “Të thashë mos e sill këtu, ik, nuk të dua”, fjalë të shëmtuara, nuk ka rëndësi. Në tension të momentit.

Gjykatësi: Sa zgjati gjatë mes jush episodi?

I pandehuri: Ndoshta më pak se pesë minuta. U çua dhe më tha merre vajzën dhe ik. Vajza ishte zgjuar dhe ajo e largoi.

Gjykatësi: Keni menduar se gruaja juaj do të lëndonte fëmijën tuaj?

I pandehuri: Jo, nuk e mendoja, ishte një nënë perfekte, e mrekullueshme. Vajza e saj ishte jeta e saj. Ajo e donte atë më shumë se mua, më shumë se jetën e saj. Në të njëjtën kohë, në atë moment nuk e di nëse ajo u turbullua aq shumë, nëse padashur e lëndoi të voglin e saj.

Gjykatësi: Çfarë mendimesh kishit për gruan tuaj?

I pandehuri: Në këto momente tensioni nuk mendoj nëse këto shpërthime janë brenda kufijve. Ajo u turbullua deri në atë masë sa tha “Nuk e dua fëmijën”.

Gjykatësi: Menduat në atë moment se është e rrezikshme për fëmijën?

I pandehuri: Se në një shpërthim ajo ka lënduar pa dashje fëmijën. U frikësova kur e pashë të voglën në një rrezik fillestar…

Gjykatësi: U trembe?

I pandehuri: Shumë. Kisha shumë frikë për vajzën, jo për veten time. Kisha frikë se nuk mund ta parashikoja lëvizjen e saj të ardhshme.

Gjykatësi: Kishit frikë se mos e lëndon fëmijën?

I pandehuri: Në momentin e shpërthimit ka lënduar fëmijën, pa dashje. Mendova se tensionet tani prekin vajzën. Ajo më goditi, dhe të më godas 500 herë nuk e kam problem.

Gjykatësi: Keni ndjerë se në mungesë tuaj mund të lindin probleme për integritetin fizik të fëmijës? A do të kishit frikë ta linit fëmijën me nënën?

I pandehuri: Nga momenti që pashë një herë vajzën duke u prekur, mendova se mund të ndodhte sërish.

Gjykatësi: Pra, menduat se dhuna mund të arrijë tek fëmijët?

I pandehuri: Brenda meje janë krejtësisht të ndara dy pjesët e saj, shpërthimet dhe karakteri i saj i përgjithshëm. Si nënë ajo nuk kishte ndërmend ta dëmtonte. Përpiqem ta justifikoj Caroline në çdo gjë, sepse besoj se momenti i shpërthimit të saj nuk është ajo vetë. Dhe se ajo e donte vogëlushen.

Gjykatësi: Jeni zemëruar për këtë incident?

I pandehuri: Trishtim dhe pikëllim. Ajo ishte një nënë perfekte dhe pa dashje lëndoi të voglën e saj.

Gjykatësi: A ka qenë fëmija rast për ndonjë episod dhune nga ana e saj?

I pandehuri: Jo.

Gjykatësi: Atëherë si kishit frikë se mos i bënte diçka të keqe fëmijës?

I pandehuri: Unë kam qenë objektivi, jo vajza. Unë nuk e konsideroj atë një person të dhunshëm.

Gjykatësi: Si mund të mos e konsideroni atë, që keni pasur frikë për fëmijën tuaj….

Më pasa tregon se u ngjit sërish në dhomën e gjumit dhe i ka thënë Caroline: “A e kupton se çfarë bëre? E godite të voglën. Ishte një gabim i madh të kthehesha në situatën në të cilën isha. Gjithçka që doja të dëgjoja ishte një “më falni, nuk e kisha parasysh këtë”.

Gjykatësi: Nuk kërkojmë falje, na e japin. Gruaja juaj nuk ishte vajza juaj…

I pandehuri: Unë duhej ta trajtoja me respekt dhe dashuri dhe ta lija të bënte diçka të gabuar.

Në vazhdim ai tha: “Kam zbritur sërish në sallon rreth orës 2. Shkova në dhomën e ndenjjes për ta lënë të voglën të flejë. Dhe për të menduar për atë që ndodhi. Cfarë do të ndodhë. Çfarë do të bëj… Në atë moment është një rrëmujë në mendjen time. Unë ngjitem përsëri për t’u përpjekur të bëj atë që e pashë si të vetmen zgjidhje normale dhe të pjekur. Le të flemë të gjithë bashkë, le të kalojë gjithçka. Një “falje” për të përfunduar, pa diskutuar reagimin e saj ndaj vogëlushes. Ishte pak pas orës 04:00”.

Gjykatësi: Po flinte?

I pandehuri: Nuk mund të them nëse po flinte, sytë i kishte mbyllur. E kuptova që isha aty kur u ula pranë saj. U shtriva pranë saj. E kuptoi pse lëvizi, ktheu kokën. Shkova ta përqafoja.

Gjykatësi: Si reagoi?

I pandehuri: Befas, ajo po dridhej…. nuk më përqafoi, më tha “ik”.

Gjykatësi: Si keni reaguar?

I pandehuri: Prita të qetësohesha. Unë thashë se nuk mund ta kuptojë… Kur ajo filloi të reagojë, shpresa ime e fundit ishte zhdukur.

Gjykatësi: Me fjalë të tjera, keni parë të njëjtën sjellje si tre herë të tjerat. Çfarë ndryshoi këtë herë? E keni marrë të mirëqenë që ajo do të kërkonte falje?

I pandehuri: E kam konsideruar si më të mundshmen.

Gjykatësi: Pse ky reagim ishte kaq i zemëruar me ju këtë herë?

I pandehuri: Është pasojë e asaj që i kishte ndodhur foshnjës… Unë po thosha se në një moment ajo po qetësohej… Doja që incidenti të merrte fund, të kërkoja falje.

Gjykatësi: Keni hipur në trupin e saj?

I pandehuri: Po mundohesha ta përqafoja … Po, u ngjita.

Gjykatësi: Pse?

I pandehuri: Sepse nuk donte që unë ta përqafoja.

Gjykatësi: Por në të kaluarën ka bërë më keq.

I pandehuri: Po përpiqesha ta përqafoja, me stil për t’i thënë a e kuptove çfarë bëre? Doja që ajo të qetësohej.

Gjykatësi: Dy orë e gjysmë më vonë? A është e mundur të dëshironi që ajo të qetësohej?

I pandehuri: Këtë herë ka qenë përjashtim. Doja që ajo të kuptonte se çfarë kaluam unë dhe Lidia.

Gjykatësi: Çfarë të kuptojmë? Pasi thua se po flinte…

I akuzuari; Nuk e di nëse ajo ishte duke fjetur …

Gjykatësi: Ju thoni se po e shtyni. Ku e shtyve?

I pandehuri: Në jastëk.

Gjykatësi: Si ka reaguar?

I pandehuri: Po më bërtiste.

Gjykatësi: Ku në jastëk? E fute dorën në gojën e saj?

I pandehuri: Jo.

Gjykatësi: Si të thërriste?

I pandehuri: Çohu dhe ik, disa nga ofendimet e zakonshme, e kisha acaruar shumë më tepër.

Gjykatësi: Dhe e morët jastëkun dhe e përdorët në kokën e saj? Cili është qëllimi?

I pandehuri: Nuk kishte asnjë qëllim, ne tani po mundohemi të gjejmë logjikë tani në një pikë që ende nuk mund ta shpjegoj në mendjen time … Mendja ime është aq e turbullt …

Gjykatësi: Nuk e kuptove se ajo që bëre e çoi vajzën drejt vdekjes? Ti thua se e adhuron…

I pandehuri: Ajo që unë mundohem t’ju përgjigjem është ajo që përgjigjem unë vetë.

Gjykatësi: Po flasim për pesë minuta kur ndihesh sikur ke në krahë “gruan e ëndrrave”. Nuk e kuptove se çfarë bëre?

I pandehuri: As për mua nuk ka kuptim, kjo që themi është gabim i qartë.

Gjykatësi: Në ato pesë minuta nuk ju ka kaluar asnjë minutë nga mendja se “Unë e adhuroj këtë vajzë” dhe se fëmija kishte të drejtë të mos privohej nga mamaja e saj? Por edhe babai..

I pandehuri: A ka pasur ndonjëherë rast me një mendim të arsyeshëm, të qetë, të shohësh se fëmija do të humbasë prindërit dhe ta pranosh?

Gjykatësi: Duhet të të kishin kaluar në mendje. Ti tani je bërë i dhunshëm. Ju çoni një grua drejt vdekjes, nënën e fëmijës tuaj. Çfarë po mendonit në atë kohë, pse e humbe mendjen?

I pandehuri: Kur e pashë në fytyrë. Unë zbrita (më vonë, sapo e kuptoi se kishte vdekur) për të parë se çfarë po bënte e vogla, nëse po flinte. Është e pamundur për mua të kuptoj se çfarë kishte ndodhur. Unë vrapova përsëri lart, ishte e pamundur të kuptoja se çfarë kishte ndodhur.

Gjykatësi: Kur filloi të funksionojë instinkti i vetëruajtjes? Sepse edhe keni marrë veprime për të fshehur krimin.

I pandehuri: Kam vazhduar të jem në të njëjtën situatë për një kohë të gjatë. Mendova se si e lashë të ndodhte kjo gjë…

Gjykatësi: E kishe menduar veten në burg?

I pandehuri: Po. Kushdo që bën një gjë të tillë, me siguri do të përfundojë në burg…

Gjykatësi: Dhe çfarë bëtë?

I pandehuri: E kisha të pamundur ta menaxhoja këtë situatë…./opinion/