Sulmi i presidentit rus Vladimir Putin ndaj Ukrainës ka qenë një moment sqarues.

Që kur ai erdhi në pushtet në vitin 2000, liderë të ndryshëm botërore janë përpjekur që të bashkëpunojnë, të akomodojnë dhe të negociojnë me të.

Megjithatë, duke nisur një luftë të zgjehdur kundër një vendi që ai pretendon se nuk ka të drejtë të ekzistojë, Putin e ka detyruar komunitetin ndërkombëtar ta shohë atë për atë që është: një lider luftarak me një kapacitet të jashtëzakonshëm për shkatërrim.

Rezultati ka qenë masa të reja gjithëpërfshirëse të dizajnuara për ta shtrënguar dhe kufizuar atë – ndëshkimi i sanksioneve kundër institucioneve financiare të Rusisë, ndalimi i avionëve rusë mbi hapësirën ajrore të BE-së dhe rritja e dërgesave të armëve në Ukrainë, shkruan Foreign Affairs, transmeton portal arbresh.info

Edhe Gjermania që hezitonte të përballej me Putinin, pranoi të përjashtonte bankat ruse nga sistemi SWIFT, vendosi të dërgojë armë në Ukrainën dhe rriti ndjeshëm shpenzimet ushtarake.

Pushtimi rus i Ukrainës ka shkaktuar asgjë më pak se një ndryshim detar në perceptimet ndërkombëtare për Putinin dhe çfarë duhet bërë për t’u përballur me të.

Një ndryshim i tillë detar mund të jetë duke u zhvilluar edhe brenda Rusisë.

Gjatë gjithë mandatit të tij, Putini ka mbajtur nivele relativisht të larta të mbështetjes publike falë aftësisë së tij për rivendosur rritjen ekonomike dhe stabilitetin pas trazirave të viteve 1990. Ndërsa shumica e rusëve kanë pak iluzione për liderin e tyre, duke njohur korrupsionin që i sjell përfitim atij dhe elitës përreth tij, për shumicën e rusëve mbeti e pakuptueshme që Putini do të niste një luftë të madhe konvencionale kundër fqinjëve të tyre ukrainas.

Për muaj të tërë, shumë analistë, komentues dhe qytetarë rusë ishin të bindur se Putini nuk do të përfshihej në një akt të tillë agresioni. Lajmet e luftës dhe pasojat ekonomike që pasuan i kanë bërë rusët të shohin ndryshe Putinin dhe Rusinë; Rusia nuk është e njëjta sot si javën e kaluar.

Ekspertë të shumtë besojnë se Putini do të jetë në gjendje mbijetojë çdo reagimi të brendshëm. Kjo ka shumë të ngjarë të jetë e vërtetë. Në regjimet autoritare personaliste, ku pushteti është i përqendruar në duart e një individi, në vend që të ndahet nga partia, junta ushtarake ose familja mbretërore, udhëheqësi rrallëherë dëbohet nga detyra nga luftërat, edhe kur ata përjetojnë disfatë. Kjo është edhe për shkak se elitat e tjera nuk janë mjaftueshëm të forta për të kërkuar llogari nga diktatori dhe sepse audienca vendase ka pak mundësi për të ndëshkuar liderët për veprimet e tyre.

Por,regjimet sikurse kjo e Putinit duken të qëndrueshme deri në atë pikë sa nuk janë më.

Putini ka marrë një rrezik të madh për të sulmuar Ukrainën dhe ka një shans, një që duket se po rritet, që mund të shënojë fillimin e fundit të tij.

Ka arsye të mira për të besuar se Putini mund t’i rezistojë reagimit të luftës së tij. Ai ka bërë përpjekje të mëdha vitin e fundit për të goditur shoqërinë civile ruse, opozitën politike, gazetarët dhe mjedisin e informacionit.

Helmimi i pacipë i regjimit i liderit të opozitës ruse Alexei Navalny dhe ndalimi i Memorialit, institucioni më i rëndësishëm civil post-sovjetik për të drejtat e njeriut në vend, nënvizojnë angazhimin e regjimit për të përdorur represionin për të mbajtur kontrollin. Rusët e kanë marrë mesazhin, transmeton portal arbresh.info

Sipas një sondazhi të kryer nga Qendra Levada në vitin 2021, 52 për qind e rusëve kanë frikë nga represioni masiv dhe 58 për qind janë të frikësuar se do të arrestohen arbitrarisht ose do të dëmtohen ndryshe nga autoritetet. jë rritje e tillë e represionit ndodh zakonisht në mandatet e vonshme të autokratëve.

Sa më gjatë që këta autoritarë të qëndrojnë në pushtet, aq më shumë humbasin kontaktet me shoqëritë e tyre dhe aq më pak duhet t’u ofrojnë qytetarëve të tyre. Si rezultat, ata kanë pak mënyra të tjera për të mbështetur sundimin e tyre.

Së bashku me shtypjen, Putini mund të manipulojë mjedisin e informacionit të Rusisë, duke formuar mënyrën se si shumë rusë i kuptojnë ngjarjet në Ukrainë. Tashmë, aktorët e sigurisë ruse po ngacmojnë individët që postojnë mesazhe kundër luftës në mediat sociale dhe censurojnë fakte dhe detaje rreth luftës.

Autoritetet u zhvendosën gjithashtu për të mbyllur Echo Moskvy, një stacion radiofonik i pavarur që transmeton në Rusi që nga viti 1990. Edhe pse brezat e rinj marrin më shumë informacion nga media jo të kontrolluara nga shteti, regjimi mbetet dominues në hapësirën e informacionit.

Përpara se Rusia të pushtonte Ukrainën, një pjesë e madhe e rusëve mbështetën njohjen e rajoneve separatiste të mbështetura nga Rusia në Ukrainën lindore si vende të pavarura dhe se ata fajësuan Ukrainën dhe NATO-n për konfliktin.

Së bashku, shtypja dhe kontrolli i informacionit mund të ndihmojnë në parandalimin e përhapjes së protestave kundër luftës të Rusisë. Deri më tani, regjimi ka arrestuar më shumë se 5,000 njerëz për demonstrim aktiv kundër pushtimit të Rusisë, gjë që mund të pengojë të tjerët të bashkohen.

Putin gjithashtu ka bërë përpjekje të mëdha për të vaksinuar veten kundër një kërcënimi tjetër: dezertimit të elitës.

Në një takim shumë koreografik të këshillit të tij të sigurisë kombëtare, presidenti i Rusisë detyroi çdo anëtar të ekipit të tij të zotohej publikisht për mbështetjen e tyre për vendimin e tij për të njohur pavarësinë e Donetskut dhe Luhanskut, dy rajonet separatiste në Ukrainën lindore. Kjo reduktoi aftësinë e anëtarëve të këshillit për të defektuar në mënyrë të besueshme dhe për të pretenduar se Putini po e çon Rusinë në drejtimin e gabuar.

Putini gjithashtu mblodhi biznesmenët më të fuqishëm të vendit të tij një ditë pas fillimit të pushtimit të Ukrainës për të diskutuar goditjet ekonomike që do të pasonin.

Qëllimi i Putinit ishte i qartë- atyre u duhej kujtuar se fatet e tyre ishin të lidhura me pushtetin.

Por ka edhe arsye të mira që baticat mund të kthehen. Pavarësisht represionit, protesta janë zhvilluar në më shumë se 58 qytete në të gjithë Rusinë. Demonstratat e hershme janë të shquara jo vetëm për trimërinë që reflektojnë, por edhe për potencialin që ato kanë.

Protestat në Rusi ka gjasa të forcojnë zërin opozitar.

Fakti që rusët e shohin luftën e Putinit si të padrejtë dhe skandaloze, e bën atë veçanërisht të ngjarë të shkaktojë reagime të përhapura. Janë momentet e padrejtësisë akute që kanë aftësinë më të madhe për të mobilizuar njerëzit, njejtë sikuse shitësi tunizian i frutave Mohamed Bouazizi që i vuri flakën vetes pasi zyrtarët lokalë e poshtëruan dhe konfiskuan mallrat e tij, duke nisur Pranverën Arabe në 2011.

Lufta ka gjithashtu kundërshtarë të famshëm dhe me ndikim të brendshëm dhe ata nuk janë vetëm disidentët e njihur.

Disa të famshëm rusë kanë nënshkruar letra që kundërshtojnë luftën. Ylli rus i tenisit Andrei Rublev shkroi “jo luftë të lutem” në një kamerë televizive. Kreu rus i një delegacioni në një konferencë të madhe të OKB-së për klimën kërkoi falje për pushtimin e Ukrainës nga vendi i tij dhe vajza e sekretarit të shtypit të Putinit thuhet se postoi “jo luftë” në llogarinë e saj në Instagram ( edhe pse e fshiu disa orë më vonë). Madje ka shenja se oligarkët komod të Putinit po ndihen të pakëndshëm. Ish manjati i energjisë, Anatoly Chubais, postoi një foto të Boris Nemtsov, një lider i opozitës ruse i vrarë para Kremlinit, në faqen e tij në Facebook. Miliarderi rus Oleg Deripaska bëri thirrje për paqe dhe negociata.

Edhe nëse veprimet e Putinit nuk e shtyjnë atë menjëherë nga pushteti, lufta në Ukrainë krijon dobësi afatgjata. Sanksionet ekonomike ndëshkuese tashmë po copëtojnë vlerën e rublës dhe dëmi ekonomik pritet të intensifikohet.

Me kalimin e kohës, kjo mund ta dobësojë Putinin brenda vendit. Diktaturat personaliste përgjithësisht shkurtojnë shpenzimet e qeverisë kur përballen me sanksione, duke e bërë jetën edhe më të vështirë për qytetarët e zakonshëm dhe duke rritur shanset për rritje të trazirave. Sanksionet gjithashtu priren të jenë më efektive kur synojnë regjimet autoritare personaliste sesa kur synojnë llojet e tjera të autokracive, sepse diktatorët personalistë janë më të varurit nga patronazhi për të mbajtur pushtetin.

Deri më tani, elitës ruse nuk i është dashur kurrë të zgjedhë mes jetës që donte dhe Putinit.

Nëse sanksionet vijnë e shtohen, atëherë elitës ruse i duhet të vendosë që të arrijë të zëvendësojë Putinin me një udhëheqës që do të tërhiqej nga Ukraina dhe do të nxiste Perëndimin të shkrijë asetet e tyre.

Së fundi, konflikti në Ukrainë mund të evoluojë në një kryengritje të zgjatur, e cila ngadalë e shuan durimin e publikut rus.

Hulumtimet tregojnë se diktatorët personalistë janë më të gatshëm se autoritarët e tjerë për të toleruar mosmarrëveshjet ushtarake me viktima të larta, por kjo nuk do të thotë se qytetarët e tyre janë të gatshëm. Në Libi, për shembull, ish-udhëheqësi Muammar al-Gaddafi u angazhua në represion të ashpër për të mbajtur kontrollin e vendit ndërsa kostot e luftërave të tij u rritën.

Megjithatë, kur ata përballen me kushte të rënda ekonomike, qytetarët e zakonshëm përmbysën me dhunë qeverinë e tij.

Në Bashkimin Sovjetik, një pushtim i gjatë dhe i kushtueshëm i Afganistanit ndihmoi në tharjen e besimit në regjimin e Partisë Komuniste. Nuk është e paimagjinueshme që kontrolli i Putinit mbi Rusinë të rrëshqasë nëse Ukraina bëhet një moçal./Foreign Affairs/ arbresh.info/