Analizë e ngjarjeve të djeshme në Gazë nga korrespondenti i CNN Ben Wedeman

Para triumfuese e kamionëve dhe makinave u zvarrit nga kalimi kufitar i Rafah me Egjiptin deri në qytetin e Gazës. Isha vendosur në pjesën e prapme të një kamioni me forcat palestineze të sigurisë jo shumë larg nga Mercedesi i zi që mbante një trung, duke valëzuar shenjën V për fitore, duke qeshur Yasser Arafati në çatinë e makinës. Gratë ulërinin dhe hidhnin lule. Fëmijët në krahët e baballarëve bënin me dorë. Djem e vajza vraponin përkrah autokolonës. Data ishte 1 korrik 1994: Arafati po kthehej në vendlindjen e tij Gaza pas 27 viteve në ekzil.

Më pak se një vit pas nënshkrimit të Marrëveshjes së Paqes të Oslos në Kopshtin e Trëndafilave në Shtëpinë e Bardhë, në atë ditë të nxehtë, të lagësht dhe plot tension, dukej se nyja Gordiane e Lindjes së Mesme po fillonte të zbulohej. Paqe në kohën tonë.

Ishte një iluzion.

Këtë të hënë, 14 maj 2018, ishte dita kur mbetjet e fundit, të mbetura të kësaj iluzioni më në fund vdiqën. Në të njëjtën ditë trupat izraelite vranë më shumë se 50 palestinezë që morën pjesë në atë që ata e quajtën Marshi i Madh i Kthimit, Izraeli dhe udhëheqësit amerikanë injoruan me padurim gjakderdhjen në Gaza dhe festuan inaugurimin e Ambasadës së SHBA në Jerusalem.

Ekranet televizive të ndara përfshinë absurditetin e të gjitha gjërave. Në njërën anë, imazhe të gjalla të vullneteve të gazit lotsjellës, tym i trashë i zi që frynte nga gomat e djegura, mjekët e panikuar që nxitonin tek të plagosurit dhe të vdekurit. Nga ana tjetër, amerikanët dhe izraelitët e veshur me elegancë mbushën lavdërime njëri-tjetrin, e quajtën atë një rast historik, me mezi një dremitje për çmendurinë, gati një orë e gjysmë.

Asnjë ditë nuk e thekson se sa larg ka shkuar ky konflikt në çorodi, absurditet, pashpresmëri.

Nën administrimin e Trump, Shtetet e Bashkuara kanë braktisur krejtësisht çdo pretekst të njëhershëm. Dhe palestinezët janë braktisur krejtësisht.

Natyrisht, udhëheqësit e botës arabe janë duke kaluar mocionet e dënimit dhe zemërimit për gjakderdhjen e së hënës. ‘Presidenti’ tetëdhjetëvjeçar i Palestinës, Mahmoud Abbas, i freskët nga një udhëtim në Kili, ku ishte fotografuar duke goditur një top futbolli, bëri thirrje për grevë të përgjithshme dhe tre ditë zie. Sa ditë të tjera zie, sa ditë zemërimi, sa greva të tjera të përgjithshme kanë bërë palestinezët?

Liga Arabe e vdekur bëri thirrje për një takim urgjent për të diskutuar situatën në Gaza. I ulët do të ishte një përshkrim optimist i pritjeve të takimit.

Arabia Saudite u bashkua me dënimin, por ishte larje goje. Dënimi arab është një monedhë e dobët. Nuk vlen asgjë.

Riad, nën udhëheqjen në hije të princit të kurorës 32-vjeçar Mohammed Bin Salman, e ka bërë të qartë se shqetësimi kryesor i saj është Irani.

I mbytur në një luftë të padëshirueshme kundër rebelëve Houthi të mbështetur nga Irani në Jemen, i shqetësuar për spektrin e rritjes së fuqisë iraniane në Irak, Siri dhe Liban, Shtëpia e Sauditëve e shikon kauzën dikur të shenjtë të palestinezëve si të vjetër.

Ndërsa ata nuk kanë marrëdhënie diplomatike, Tel Avivi dhe Riadi shohin sy për sy më shumë se çka i ndan ato.

Luftërat në Siri, Jemen dhe Libi, një kryengritje në Gadishullin Sinai të Egjiptit, kërcënimi gjithnjë i pranishëm i një ISIS-je të ringjallur, problemet ekonomike dhe paqëndrueshmëria politike kanë bërë që kauza dikur e shenjtë të kalojë në errësirë.

Sot, palestinezët janë vetëm, të ndarë mes fraksioneve përçarëse. Ka ende mbështetje emocionale në mesin e arabëve të thjeshtë për kauzën palestineze, por që nuk përkthehet në veprim. Tani për tani.

Arabët janë të hutuar, ndërsa izraelitët jetojnë në atë që ata e quajnë “flluskë” e tyre, në një shoqëri moderne dhe me ritme të shpejta, që i mban ata të izoluar nga realiteti i shëmtuar i një zënkimi ushtarak të zymtë dhjetëvjeçar.

Më shumë se 2 milionë palestinezë të vendosur në Gaza nuk do të zhduken ose do të fillojnë të pranojnë fatin e tyre ose do të harrojnë shtëpitë e gjyshërve të tyre apo stërgjyshërve që humbën në atë që ishte Palestina.

Palestinezët në Bregun Perëndimor nuk do të pranojnë në heshtje rrethimin e  tyre të ngadaltë dhe të pamëshirshëm me mure dhe me tela me gjemba.

Mund të duket se asgjë nuk do të ndryshojë. Për tani. Por asgjë nuk mbetet e njëjtë. Problemi i injoruar nuk është një problem i zgjidhur.

Një stuhi po vjen.

Autori është Korrespondent i Lartë Ndërkombëtar i CNN.

Përktheu dhe përshtati: F.Hajdari/Arbresh.info/