Që nga zgjedhjet e fundit në Austri po diskutohet për ndërlikimet e demokracisë parlamentare dhe dorezën misterioze të derës së vendit.

Demokracia në rrezik. Që kur presidenti federal i dha kancelarit Karl Nehammer një mandat koalicioni në vend të fituesit të zgjedhjeve, liderit të ekstremit të djathtë, Herbert Kickl, njerëzit kanë debatuar se çfarë do të thotë të jetosh në një Austri “demokratike”.

Çfarë ndodhi? Shkurtimisht, Austria është një demokraci parlamentare e qeverisur zakonisht nga koalicione, pasi asnjë parti nuk ka fituar ndonjëherë shumicën e vetme. Tradicionalisht, “fituese” e zgjedhjeve është partia me më shumë vota (këtë herë FPÖ e ekstremit të djathtë). Presidenti federal më pas i ngarkoi fituesit të gjente një partner koalicioni në mënyrë që ata të arrinin një shumicë së bashku dhe të sundonin vendin, transmeton albinfo.at.

Por… problemi është se askush nuk dëshiron të luajë me FPÖ. Edhe para zgjedhjeve, të gjitha partitë ishin të qarta për qëllimet e tyre: nuk do të bënin koalicion me FPÖ të Kickl-së për shkak të pozicioneve të saj ekstremiste. Kjo do të thotë se pavarësisht se fitoi (ata morën pothuajse një të tretën e votave të vlefshme), Kickl nuk kishte asnjë shans për të gjetur një partner dhe për të sunduar.

Pra, kjo i la presidentit zgjedhjen e tij për të ngarkuar partinë e dytë më të votuar, ÖVP të qendrës së djathtë, të udhëhequr nga Karl Nehammer, në negociatat me partitë e tjera politike dhe formimin e një qeverie.

Çfarë ishte kjo për demokracinë? Mbështetësit e FPÖ-së pohojnë – siç bëri Kickl – se kjo është një goditje drejtpërdrejt kundër demokracisë në Austri, pasi partia me më shumë vota duhet të formojë qeverinë, shkruan thelocal.

Ata e kanë gabim. Siç tha presidenti, gara për Parlamentin austriak nuk është një garë për kancelarinë. Nëse partia fituese nuk mund të marrë shumicën, ata nuk do të marrin një kancelar. Nëse mendoni për përqindjet, vetëm një vendim i FPÖ do të kishte vetëm një të tretën e votave të vlefshme, ndërsa një koalicion midis ÖVP dhe SPÖ të qendrës së majtë do të kishte më shumë se 50 për qind. Cili do të ishte më demokratik, atëherë?

Për më tepër, me deklarimin e të gjitha partive se nuk do ta mbështesin Kickl si kancelar as para zgjedhjeve, mund të supozohet se të paktën shumica e atyre 70 për qind të votuesve që zgjodhën parti të ndryshme e dinin se vota e tyre do të ishte një votë kundër FPÖ.

Asgjë e re. Kjo është ajo që do të thotë të jesh në një demokraci parlamentare. Shumë herë më parë, partia e dytë më e votuar nuk ishte pjesë e koalicionit qeverisës – a do të thotë kjo se kjo nuk është një demokraci? Sigurisht që jo. Ju nuk mund të detyroni palën e parë dhe të dytë të bien dakord dhe të krijojnë një partneritet. Në mënyrë të ngjashme, nuk mund të detyrosh asnjë parti që mendon se qëndrimi i FPÖ-së është antidemokratik të bashkëpunojë me ta.

Gjithashtu, kjo nuk është as hera e parë që ndodh diçka e tillë në Austri – megjithëse mbështetësit e FPÖ priren ta harrojnë këtë. Në vitin 1999, SPÖ fitoi zgjedhjet federale me mbi 33 për qind të votave. Ishte e qartë se ÖVP (e cila mori pothuajse 27 për qind të votave) ishte e nevojshme për të formuar një shumicë dhe supozohej se partitë do të vazhdonin një qeveri SPÖ-ÖVP që kishte qeverisur vendin më parë.

Çfarë ndodhi atëherë? Pavarësisht se presidenti i dha liderit të SPÖ një mandat për të formuar një qeveri, siç ishte zakon, ÖVP dhe FPÖ (të cilët gjithashtu morën pothuajse 27 për qind të votave) zhvilluan bisedime sekrete dhe njoftuan se në vend të tyre do të formonin një koalicion qeverisës. Dhe ata e bënë. Në atë kohë, partia ishte e treta për nga numri i votave dhe mundi të zgjidhte një kancelar. Kjo është një demokraci parlamentare.

Misteri i dorezës së derës

Për shkak të negociatave politike në vazhdim, një derë specifike në Hofburg, selia e qeverisë, është bërë virale (jo për herë të parë).

“Dera më e famshme” e Austrisë, e vendosur në dhomën Maria Theresa të Hofburgut, shquhet për dorezën e saj të pazakontë prej bronzi në lartësinë e fytyrës. Ky dizajn i mrekullueshëm ka çuar në legjenda të ndryshme urbane që rrethojnë lartësinë e tij.

Ndërsa dera e letër-muri, me dru të bardhë dhe panel të kuq damask, përzihet pa probleme me mjedisin e saj, doreza e lartë ngre pyetje. Ndryshe nga dhomat e tjera me doreza në një lartësi “normale”, pozicionimi i kësaj dere mund të pasqyrojë standardet historike dhe jo dizajnin estetik.

Një spekulim sugjeron se lartësia i lejon krerët e shteteve, pavarësisht nga shtati, të hapin derën pa u përkulur – një dremitje politike ndaj formalitetit.

Megjithatë, duke qenë se Perandoresha Maria Theresa dhe familja e saj fillimisht e përdorën dhomën si dhomë gjumi, ky nuk ka gjasa të ketë qenë një faktor domethënës, pasi vizitorët e rangut të lartë zakonisht nuk do të hynin nga këto dyer të destinuara për stafin.

Ndërsa arsyet praktike për vendosjen e lartë mbeten të pakapshme, disa sugjerojnë se pozicionimi mund të jetë ndikuar nga arredimi i dhomës, pasi një dorezë tepër e ulët mund të ndërhyjë në dekor.

Në fund të fundit, arsyeja aktuale pas kësaj zgjedhjeje dizajni mbetet një mister, duke shtuar hijeshinë e arkitekturës historike të Austrisë.