Nëse Reem Abu Ermana do të bënte kokën e fortë, vajza e saj 14-vjeçare Wissal nuk do ta kishte bërë të hënën udhëtimin e saj të fundit në kufirin izraelit.

E pushtuar nga fjalët e të bijës dhe për shkak të një jete të vështirë në kampin e refugjatëve në Bureij, kjo nënë shpreson që vdekja e vajzës së saj të mos shkojë për kot, transmeton portali arbresh.info

Adoleshtenja ishte nisur për në protesta bashkë me vëlluan e saj 11-vjeçar Mohammed.

Ishte pikërisht Mohammed që i tregoi nënës së tij se vajza e saj ishte qëlluar për vdekje nga forcat izraelite.

Vajza e vrarë nuk është se ishte e mirë në shkollë, por ajo ishte një vajzë shumë e gëzuar dhe e dashur, thotë nëna e saj.

Abu Ermana, 43 vjeç, e divorcuar nga bashkëshorti i saj pas një martese 23 vjeçare, jeton me nënën e saj në kampin e refugjatëve Meghazi dhe e rrethuar nga familjarët e tjerë, ajo vajton vajzën e vdekur.

Sikurse shumë palestinezë të Gazës nga brezi i saj, Abu Ermana është mbesa e refugjatëve që u detyruan ose u larguan nga shtëpitë e tyre në luftën e vitit 1948.

Ish-burri i saj nuk e kishte parë vajzën e tyre për katër vjet, thotë ajo, nuk u ka dhënë para dhe madje kishte ndarë ushqimin mujor të ushqimit të familjes nga Agjencia e Ndihmës dhe Punës së OKB-së derisa ia dha asaj dhe fëmijëve të saj dy muaj më parë.

Ajo jeton me gjashtë fëmijët e saj, tani pesë, në një dhomë të vetme në Meghazi.

Nëna zemërthyer është lutur që bota të shikojë situatën në Gaza, ndërsa ka shtuar se “dikur ne kishim shpresa që do të jetonim në paqe dhe do të bënim një jetë më të mirë”./arbresh.info/