Rusia ka dalë nga kriza siriane me reputacionin e saj ushtarak dhe diplomatik të rritur ndjeshëm. Por kjo është arritur në mes të polemikave të mëdha mbi mjetet e përdorura dhe mes shumë kritikave ndërkombëtare.

Ajo ka siguruar mbijetesën e regjimit të Assadit në të njejtën kohë duke zgjeruar gjurmët e veta të vogla ushtarake në vend. Por degëzimet diplomatike gjithatu kanë qenë të konsiderueshme.

Rusia po marshon një aleancë të lirshme të Iranit dhe Turqisë në përpjekje për të plotësuar të ardhmen e Sirisë.

Rusia nxorri mësimet e veta nga një sëri ndërhyrjesh ushtarake Perëndimore gjatë dy dekadave të fundit. Ajo shikonte e alarmuar pasi SHBA dhe aleatët e saj përshëndetën përmbysjet e Pranverës Arabe, si agimi i një epoke të re të demokracisë në Lindjen e Mesme.

Konkluzionet e Rusisë ishin më pragmatike dhe më pesimiste. Dhe më pas i zbatoi këto mësime në Siri.

Rusia nuk e shihte rebelimin popullor atje si nxitës pozitiv të një rendi të ri demokratik. Përkundrazi, ajo u pa si pjesë e një beteje më të gjërë të paqëndrueshmërisë në rritje në të gjithë rajonin.

Çështje ishte thelbësore dhe  ajo bëri një vlerësim pragmatik të situatës. Ajo zgjodhi të qëndronte me aleatin e tij të gjatë, Bashar al-Assad. Ajo përcaktoi qëllimet e tij trategjike mjaft ngushtë dhe në thelb vendosi forcë të mjaftueshme ushtarake për t’i kryer ato. Shkurt, pa një mundësi dhe veproi.

Fuqia ajrore ruse, forcat dhe paisjet special dhanë një shtyllë ushtarake për forcat e shkatërruara të Presidentit Assad, me aleatët e Iranit si Hezbollahu dhe milicitë e tjera të Shia.

Së bashku ata lejuan që Assad të mposhtë dy forcat rebele dhe Shtetin Islamik. Opozita nuk është shkatërruar plotësisht, por është demoralizuar në masë të madhe.

Rusia ka arritur këtë “fitore” nga ushtrimi i thjeshtë i politikës reale me pak shqetësim për atë që kritikët e saj do të quanin të tilla veprime si të pamoralshme.

Rusia mbështeti një regjim që shumë njerëz besonin se nuk ishte vetëm duke i kthyer armët e veta në popullin e vet, por duke kryer krime lufte. Ajo ka mbrojtur qeverinë siriane nga presioni mbi pohimet e bazuara fuqishëm se ka përdorur gazin sarin dhe armët tjera kimike.

Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj kanë tentuar të përdorin krejtësisht armë të orientuara nga saktësia në operacionet e tyre rreth Irakut dhe Sirisë. Fakti mbetet se fuqia ajrore perëndimore, e ndërgjegjshme, nuk shkoi shumë në minimizimin e viktimave civile.

Dhe deri me tani, në opionion rus thuhet se Putin ka arritur sukses në Siri, duke shënuar një numër relativisht të vogël me pak viktima.

Rusia e ka siguruar një fitore ushtarake, por a është e mundur të fitojë “paqen”?

Disa nga aleatët e Uashingtonit, sikurse Turqia, të cilët kanë kërkuar largimin e Assad, përfundimisht kanë vendosur se ata kanë nevojë të sigurojnë interesat e tyre strategjike. Për Ankaranë kjo është një parandalim i shfaqjes së ndonjë entiteti autonom kurd dhe kështu ata kanë vënë Moskën dhe Teheranin në pozitën e tyre.

Administrata e Trump ende duhet të përpunojë një politikë koherente ndaj Sirisë, por qëllimi i sa është që të ndalojë ndikimin e Iranit në rajon.

Nëse SHBA-të do të vazhdojnë të mbështesin kurdër, atëherë ajo do të jetë në gjendje që të kërkojë më shumë nga qeveria siriane dhe të ruajë ndikimin e Iranit në rajon. Shtetet e Bashkuara kanë ndihmuar kurdër që të marrin kontrollin e shumicës së fushave të naftës dhe të gazit në Siri.

Rusia gjithashtu mund të përballet me probleme diplomatike. Moska, Damasku, Ankaraja dhe Teherani janë bashkuar së fundmi, por qëllimet e tyre strategjike afatmesme mund të ndryshojnë.

Rusia është nën presion nga izraelitët për të frenuar ndikimin e Iranit në Siri. Izraeli mund të mos jetë në gjendje të sjellë presion shumë diplomatik për të mbartur Moskën, por qartë ka fuqinë ushtarake që të kërkojë të ndikojë në zhvillimet në Siri nëse ndihet e kërcënuar. Dhe a do të vazhdojë Turqia, Rusia dhe Irani të shohin sy m’sy?

Planet reale të Rusisë për të ardhmen e Sirisë janë të paqarta. jo ka punuar me shumë kujdes me disa grupe të opozitës për të arritur marrëveshjet e armëpushimit. Por në thelb kjo është afatshkurtë. A do mbajnë këta? A do të ketë regjimi sirian fuqinë punëtore për të ruajtur kontrollin mbi zonat që ka rimarrë? A do të qëndrojnë militantët shiitë dhe Hezbollah në vend? Po interesave të kujt do t’i shërbejë, Sirisë apo Iranit?

Tani për tani, Putin ka shumë për të mbartur mbi shpatulla. Rusia është treguar një aleat i besueshëm. Forcat e saj ushtarake kanë treguar aftësinë e tyre për të ngritur një operacion kompleks ekspedite.

Siria ka siguruar një “dritare dyqanesh” për shumë prej sistemeve më moderne të armëvë të Rusisë.

Përsëri, Rusia është një lojtar i rëndësishëm diplomatik në Lindjen e Mesme, sikurse ka qenë në fillimin e viteve ’70.

Gjithashtu, Rusia është kthyer në skenën botërore. Dhe nëse lini mënjanë mjerimin dhe vuajtjet në Siri, në të cilat kanë kontribuar të gjithë aktorët e jashtëm, kjo renditet si një arritje në librin e “lojrave” të Putin.

Burimi: BBC
Përktheu dhe përshtati: arbresh.info