Sulmuesi kosovar, Vedat Muriqi është duke shkëlqyer me performancat e tij me skuadrën e Mallorcas këtë sezon, teksa ka shënuar tetë gola.

Muriqi arriti ti sjellë tre pikë të reja skuadrës së Mallorcas pasi shënoi në fitoren e ishullorëve ndaj Atletico Madridit.

Pas ndeshjes, sulmuesi 28-vjeçar ka dhënë një intervistë për “Relevo” ku ka rrëfyer për jetën e tij, kohën te Lazio dhe momentin fantastik te Mallorca.

Keni shënuar gola dhe është jeni një nga lojtarët më të shquar në La Liga. Futbolli ju buzëqesh, por ka qenë gjithmonë kështu apo ka pasur edhe kohë të vështira?

“Kur isha në Itali kam kaluar kohë të vështira. Në Turqi gjërat po shkonin shumë mirë për mua. Mora ofertën nga Lazio dhe nuk isha i sigurt për ta marrë atë vendim. Në Turqi po shënoja gola, njerëzit më donin… Por më duhej të shkoja dhe ta provoja atë përvojë. Lazio është një nga klubet më të mira në Itali dhe në atë kohë ata ishin në Champions League. Mora vendimin të shkoja, por u lëndova dhe gjërat nuk nisën mirë. Ditët kalonin, shënova dy gola dhe mendova se do të kthehesha. Por ata nuk më dhanë mundësinë për të luajtur. Kur isha keq luaja rreth 35-40 minuta, por kur isha mirë nuk më jepnin mundësi. Ishin pothuajse dy vite shumë të vështira në jetën time”, tha Muriqi në Relevo.

Nga një yll në Turqi në një humbje në Lazio. Si u ndjeve? A u mbështete tek dikush në atë kohë?

“Me shokët tek Lazio kalova shumë mirë. Kam ende ish-kolegë me të cilët flas. Milinkovic Savic, Marusic, Pepe Reina. Këta djem më ndihmuan shumë. Pata fatin e keq që kur luaja nuk isha mirë, nuk pata fat. Nuk i pëlqeu trajnerit, nuk u pëlqeu tifozëve. Kur kthehesh në shtëpi nuk isha mirë. Do të mbërrija i zemëruar, i pikëlluar, nuk mund t’i jepja dashuri familjes sime. Ishte një situatë shumë e vështirë për mua, por gjithçka ndryshoi kur mbërrita në Mallorca në janar.

Edhe jeta e futbollistit është e ndërlikuar. E shohim gjithmonë të bukurën, por ka edhe momente shumë të vështira…

“Po, njerëzit shohin vetëm gjëra të bukura. Por të jesh futbollist është një sakrificë e madhe. Për mua filloi kur isha 15 vjeç dhe duhej të merrja një vendim. Unë punoja dhe nuk mund ta lija dot sepse duhej të fitoja para. Edhe unë isha në shkollë, luaja futboll, por nuk mund t’i bëja të tri gjërat në të njëjtën kohë, ishte çmenduri. Por si do ta ndaloja punën? Si do të jetoja? Më duhej të vendosja nëse do të vazhdoja të luaja futboll ose do të vazhdoja shkollën. Unë zgjodha futbollin. Nuk po them se ishte vendimi më i mirë, por falë Zotit kam qenë me fat.”

Ku e keni filluar punën?

“Unë kam punuar në restorantin e familjes si kamarier. Nuk mund ta lija. E lashë shkollën dhe tani që falë Zotit i kam rregulluar gjërat, po studioj për të marrë diplomën. Jam ne vitin e fundit online. E di që nuk jam shembull, por në atë kohë më duhej të punoja për të fituar para”.

Dhe tani ai është një idhull në Mallorca.

“Nuk e prisja. Që në fillim njerëzit më treguan shumë dashuri. Kam ardhur nga një vit e gjysmë i vështirë. Mallorca kishte nevojë për një sulmues që mund të shënonte gola dhe unë isha i vetëdijshëm se ishte e vështirë për njerëzit të kuptonin se erdhi një sulmues që nuk kishte luajtur. Fatmirësisht ne shpëtuam dhe pata një gjysmë sezon shumë të mirë. Kur filluam të flisnim për një kontratë, vura re një mbështetje të madhe nga fansat dhe kjo më befasoi shumë.”

Duke e lënë mënjanë futbollin, si fëmijë i është dashur të ikë nga shtëpia për shkak të luftës mes Kosovës dhe Serbisë. Që nga ai moment, a i vlerësoni dhe i shihni gjërat ndryshe?

“Po sigurisht. Pasi përjeton diçka të tillë, të gjithë i shohin gjërat ndryshe. Ne kemi jetuar në errësirë. Lufta është një gjë e keqe për njerëzit, jo për vendet. Unë kam parë gjëra që asnjë njeri nuk mund t’i shohë. Kur jam keq i them vetes ‘Vedat, kujto ku ishe, duhet t’i vlerësosh gjërat më shumë’. Kur zgjohem çdo ditë falënderoj Zotin. Kur hap sytë them ‘Jam në Mallorca, në parajsë dhe jam duke luajtur futboll në La Liga. Fitoj para dhe familja është mirë me shëndet’.

Çfarë ju ka goditur më shumë kur ju është dashur të ikni nga shtëpia?

“Isha pesë-gjashtë vjeç dhe e mbaj mend pjesërisht. Ushtarët erdhën në shtëpi dhe na thanë se duhej të dilnim që andej sepse do të bombardonin shtëpinë. Mbaj mend që nëna ime po i përgatiste rrobat shpejt. Unë isha me motrën time dhe e pyetëm “Mami, ku po shkojmë?” Ajo na tha se do të shkonim me pushime. Më kujtohet se ishin rreth dhjetë a dymbëdhjetë makina që iknin nga rruga jonë. U arratisëm në Shqipëri dhe gjatë udhëtimit shihje njerëz me gjak në këmisha.

Në një intervistë për El País, ai rrëfeu se 50 persona ishin fshehur në një dhomë të vogël.

“Familja Muriqi është një familje shumë e madhe. Ishim në një dhomë me 50 persona. Gjermanët na ndihmuan. Na dhanë qumësht, qepë, bukë. Mbaj mend që unë dhe kushërinjtë e mi donim të hanim diçka të ëmbël, por nuk kishim. Na jepnin vetëm sheqer për çaj dhe kafe.”

A emocionohesh kur shikon se çfarë po ndodh në Ukrainë? “Unë mund të kuptoj se çfarë po përjetojnë. Shpresoj që të përfundojë së shpejti.”

Si fëmijë, a keni ëndërruar ndonjëherë të mund të luani në Spanjë?

“Unë e pashë veten duke luajtur në LaLiga vetëm në PlayStation”, përfundoi ai.