Pushtimi i Vladimir Putinin në Ukrainë, me qëllim të përmbysjes së qeverisë në Kiev, bazuar në pretendimin se ajo udhëhiqet nga “neo-nazistët”, ka prodhuar luftën më të keqe në Europë në një brez dhe shkaktoi humbje të tmerrshme mbi civilët.

Forcat e armatosura ruse goditën spitalet, ndërtesat e banimit, qendrat tregtare dhe teatrot që shërbenin si strehimore.

Vuajtjet e mëdha u përkeqësuan nga rrethimet, veçanërisht rreth Mariupolit, pjesë të mëdha të të cilit gjithashtu u shndërruan në gërmadha. Miliona njerëz gjithashtu janë dëbuar nga shtëpitë e tyre për shkak të luftës, transmeton portal arbresh.info

Komisioneri i Lartë i OKB-së për Refugjatët tha më herët se më shumë se 3.7 milionë ukrainas janë larguar nga vendlindja e tyre dhe 6.7 milionë të tjerë janë zhvendosur brenda vendit.

Së bashku, këto dy shifra, nga të cilat fëmijët përbëjnë pothuajse gjysmën e totalit, përbëjnë 20 për qind të popullsisë së Ukrainës.

Armiqësia ndaj Putinit dhe dëshira për të paguar një çmim të lartë pa vonesë është thellësisht e pranishme në Perëndim, aq sa disa besojnë se lufta nuk mund të përfundojë për sa kohë që ai është në pushtet.

Disa ekspertë të politikës së jashtme amerikane kanë mirëpritur perspektivën e ndryshimit të regjimit në Rusi, ndërsa të tjerë besojnë se ky duhet të jetë një objektiv i politikës amerikane.

“Për hir të vërtetësisë”, tha senatori Lindsey Graham nga Karolina e Jugut, “lufta në Ukrainë nuk do të përfundojë deri sa dikush në Rusi të vendosë “të dëbojë këtë djalë”. Ai shtoi se zgjidhja e vetme ishte që rusët të “ngrenë në këmbë”, duke menduar për kryengritjet në botën arabe në vitin 2011, dhe të krijojnë një “pranverë ruse”.

Carl Bildt, ish-kryeministri dhe ministri i Jashtëm i Suedisë, pretendon se paqja në Europë kërkon një ndryshim të regjimit në Rusi.

Megjithëse administrata Biden e ka hedhur poshtë opsionin e ndryshimit të regjimit, thirrjet e saj të drejtpërdrejta drejtuar popullit rus janë një përpjekje e dukshme për t’i kthyer ata kundër qeverisë ruse.

Vërejtja e Presidentit Biden gjatë një vizite në Poloni pas samitit të NATO-s më 24 mars se Putini “nuk mund të qëndrojë në pushtet” ka ndezur spekulime për politikën e tij ndaj Rusisë dhe ka bërë që ekipi i tij të shpjegojë se përmbysja e Putinit nuk është në të vërtetë qëllimi i tyre.

Protestat në Rusi kundër luftës së Putinit, kritikat ndaj manjatëve dhe personazheve të famshëm rusë dhe provat në rritje se sanksionet ekonomike perëndimore po pengojnë jetën e përditshme të Rusisë, për shkak të mungesës së nevojave themelore dhe rritjes së çmimeve, dhe këto mund të forcojnë besimin se koha e Putinit dhe sistemit të tij autoritar është drejt përfundimit.

Nëse Putini vërtet “bie”, çfarë do të ndodhte më pas?

Mundësia e parë do të ishte që Putini të pasonte një lider të ri autoritar, të ndalonte luftën në Ukrainë për të shpëtuar ekonominë ruse nga katastrofa dhe në fund të përpiqej të rregullonte përçarjen me Perëndimin. Megjithatë, ka më shumë gjasa që çdo pasardhës i Putinit që largohet nga rendi aktual politik rus do të ndajë armiqësinë e tij ndaj NATO-s dhe Perëndimit në përgjithësi, si dhe qëndrimin e tij ndaj Ukrainës.

Një tjetër rezultat mund të jetë që rusët, të lodhur nga lufta dhe të tërbuar për situatën ekonomike të shkaktuar nga sanksionet perëndimore të ngrihen dhe të përmbysin qeverinë e tyre, duke i hapur përfundimisht rrugë demokracisë. Por kryengritja mund të dështojë, kështu që ata që shpresojnë për këtë rezultat duhet të pyesin veten nëse është përgjegjëse për të nxitur një kryengritje masive kur ata nuk janë në gjendje të mbrojnë protestuesit nga makineria e madhe represive në dispozicion të Putinit.

Ekziston një skenar i tretë i mundshëm. Trazirat në Rusi mund të shndërrohen në një kaos afatgjatë, madje edhe në një luftë civile që i kundërvihet atyre që kanë një rol të madh në mbijetesën e rendit politik ekzistues kundër kundërshtarëve të tyre që duan ta hedhin atë në “plehra të historisë”.

Kjo mund të prodhojë trazira politike, gjakderdhje dhe çrregullim në të vetmen superfuqi tjetër bërthamore në botë – ajo që shtrihet nga Europa në Paqësor, është gati dyfishi i madhësisë së Shteteve të Bashkuara dhe kufizohet me 14 vende.

Teoritë e stabilitetit bërthamor kanë supozuar gjithmonë se vendet dekurajuese mbeten të qëndrueshme. Ne nuk kemi një kornizë konceptuale për të kuptuar, e lëre më përvojën e përballjes me anarkinë në një vend me armë bërthamore./Guardian/ arbresh.info/