Aurora borealis, ose dritat veriore, lehtë mund të përshkruhen si shfaqja më e madhe e dritës në Tokë. Një fenomen që është ekskluziv për gjerësitë gjeografike më të larta, ka lënë të hamendësuar për shekuj nga shkencëtaret.

Misteri rreth asaj që shkakton dritat veriore është spekuluar, por asnjëherë nuk është provuar, deri më tani, transmeton arbresh.info

Misteri i madh i aurorës u zgjidh përfundimisht

Një grup fizikantësh nga Universiteti i Iowa-s më në fund kanë provuar se “aurot më të shkëlqyera prodhohen nga valë të fuqishme elektromagnetike gjatë stuhive gjeomagnetike”, sipas një studimi të sapo lëshuar.

James Schroeder, nga Kolegji Wheaton, ishte autori kryesor i studimit.

Studimi tregon se këto fenomene, të njohura edhe si valë Alfven, përshpejtojnë elektronet drejt Tokës, duke bërë që grimcat të prodhojnë shfaqjen e dritës që ne e njohim si dritat veriore.

“Matjet zbuluan se kjo popullsi e vogël e elektroneve pëson ‘përshpejtim rezonant’ nga fusha elektrike e valës Alfven, e ngjashme me një surfer që kap një valë dhe përshpejtohet vazhdimisht kur surfer lëviz së bashku me valën,” tha Greg Howes, profesor i asociuar në Departamentin e Fizikës dhe Astronomisë në Universitetin e Iowa-s dhe bashkëautor i studimit.

Kjo ide e elektroneve që “lundrojnë” në fushën elektrike është një teori e prezantuar për herë të parë në vitin 1946 nga një fizikant rus, Lev Landau, që u emërua Landau damping. Teoria e tij tani është provuar.

Rikrijimi i dritave veriore

Shkencëtarët e kanë kuptuar për dekada se si krijohet aurora, por ata tani kanë qenë në gjendje ta simulojnë atë, për herë të parë, në një laborator në Pajisjen e Plazmës së Madhe (LPD) në Facilitetin Themelor të Shkencës së Plazmës në UCLA.

Shkencëtarët përdorën një dhomë të gjatë 20 metra për të rikrijuar fushën magnetike të Tokës duke përdorur mbështjelljet e fuqishme të fushës magnetike në LPD të UCLA. Brenda dhomës, shkencëtarët gjeneruan një plazmë të ngjashme me atë që ekziston në hapësirë ​​pranë Tokës.

“Duke përdorur një antenë të projektuar posaçërisht, ne lëshuam valët Alfven poshtë makinës, njëlloj si të tundësh një zorrë kopshti lart e poshtë shpejt dhe të shikosh valën duke udhëtuar përgjatë zorrës”, tha Howes. Ndërsa filluan të përjetonin elektronet duke “surfuar” përgjatë valës, ata përdorën një instrument tjetër të specializuar për të matur se si ato elektronë po fitonin energji nga vala.

Megjithëse eksperimenti nuk e rikrijoi vezullimin shumëngjyrësh që shohim në qiell, “matjet tona në laborator ishin të njëjta me parashikimet nga simulimet kompjuterike dhe llogaritjet matematikore, duke vërtetuar se elektronet që lëvizin në valët Alfven mund të përshpejtojnë elektronet (deri në shpejtësinë e 45 milion mph) që shkaktojnë aurorën, “tha Howes.

“Këto eksperimente na lejojnë të bëjmë matjet kryesore që tregojnë se matjet e hapësirës dhe teoria, në të vërtetë, shpjegojnë një mënyrë kryesore në të cilën krijohen aurora,” tha Craig Kletzing, bashkëautor i studimit.

Shkencëtarët e hapësirës përreth vendit ishin të emocionuar kur dëgjuan lajmet. “Unë isha jashtëzakonisht i ngazëllyer! Është një gjë shumë e rrallë të shohësh një eksperiment laboratorik që vërteton një teori ose model në lidhje me mjedisin hapësinor”, tha Patrick Koehn, një shkencëtar në Divizionin e Heliofizikës të NASA. “Hapësira është thjesht shumë e madhe për t’u simuluar lehtësisht në laborator.”

Koehn tha se ai beson se të qenit në gjendje të kuptojë mekanizmin e përshpejtimit për elektronet që shkaktojnë aurorën do të jetë e dobishme në shumë studime në të ardhmen.

“Kjo na ndihmon të kuptojmë më mirë motin hapësinor! Mekanizmi i përshpejtimit të elektronit i verifikuar nga ky projekt është në punë diku tjetër në sistemin diellor, kështu që do të gjejë shumë aplikime në fizikën e hapësirës. Do të jetë i dobishëm edhe në parashikimin e motit hapësinor, që NASA është shumë e interesuar “, tha Koehn në një email për CNN.

Një rrugë e gjatë për të bërë

Tani që teoria se si krijohet aurora ndriçuese është provuar, ka ende shumë për të bërë në parashikimin se sa e fortë do të jetë çdo stuhi.

“Parashikimi se sa e fortë do të jetë një stuhi e veçantë gjeomagnetike, bazuar në vëzhgimet e Diellit dhe matjet nga anijet kozmike midis Tokës dhe Diellit, mbetet një sfidë e pazgjidhur”, tha Howes në një email.

“Ne kemi krijuar lidhjen e elektroneve që lëvizin në valët Alfven rreth 10,000 milje mbi sipërfaqen e Tokës dhe tani duhet të mësojmë se si të parashikojmë fuqinë e atyre valëve Alfven duke përdorur vëzhgimet e anijes”, shtoi ai./arbresh.info/