Nëse urreni t’ju përqafojnë, bota mund të jetë një vend sfidues.

Asnjëherë nuk e dini kur të takoni dikë për kafe, a do t’i hapë krahët dhe t’ju përqafojë, transmeton portali arbresh.info.

Opsionet e juaja janë të limituara; ju mund të shmangni gjestin në mënyrë të çuditshme, të zgjatni dorën tuaj për një shtrëngim duarsh ose t’i dorëzoheni një përqafimi të padëshiruar ariu.

Pavarësisht nëse jeni pro apo anti-përqafimit, këtu keni gjithçka që duhet për të njohur sjelljen njerëzore të përqafimit:

Pse njerëzit e duan apo e urrejnë përqafimin

Pra, pse disa njerëz duan një përqafim të mirë, ndërsa të tjerët i urrejnë ata? Sipas ekspertëve, mund të ketë diçka të bëjë me mënyrën se si u rritët.

“Tendenca jonë për t’u angazhuar në kontakt fizik – qoftë përqafimi, rënia në krah ose lidhja e armëve me një mik – është shpesh një produkt i përvojave tona të hershme të fëmijërisë”, thotë Suzanne Degges-White, një profesoreshë e Këshillimit dhe Edukimit në Universitetin e Illinoisit të Veriut.

Një studim i vitit 2012 i botuar në Psikologji Gjithëpërfshirës zbuloi se njerëzit që ishin rritur nga prindërit që ishin përqafues të shpeshta kishin më shumë gjasa të ishin përqafuesit në moshën e rritur.

Studimi arriti në përfundimin se “përqafimi është një element i rëndësishëm në edukimin emocional të një fëmije”.

Anasjelltas, Degges-White thotë, për njerëzit e ngritur nga devocionistët e devotshëm, vetë mendimi i përqafimit mund t’i bëjë ato të pakëndshme.

“Në një familje që nuk ishte tipike fizikisht demonstrative, fëmijët mund të rriten dhe të ndjekin të njëjtin model me fëmijët e tyre”, thotë ajo.

Megjithatë, ajo vëren raste kur rritet pa kontakt fizik mund të ketë efekt të kundërt.

Nëse jeni rritur në një familje që gjithmonë është përqafuar ose është rritur në një mjedis që nuk ka prekur, këta faktorë mund të lënë një ndikim të qëndrueshëm fiziologjik.

Darcia Narvaez, një profesor i psikologjisë në Universitetin e Notre Dame, thotë se ka dy mënyra kryesore që mos të preken mund të ndikojnë në një trup në rritje:

Mund të çojë në nënzhvillim të nervit vagus, një grumbull nervat që dalin nga korda spinale tek abdomeni, që studimi tregon se mund të ulë aftësinë e njeriut për të qenë intim apo i dhembushur, dhe mund të çojë në nënzhvillim të sistemit oksitocin, gjëndrat të cilat lirojnë hormonin e oksitocinit që mund të ndihmojë njerëzit të krijojë lidhje me njerëzit tjerë.

Si provë, Narvaez tregon për një grup jetimësh rumunë, të cilët ishin në qendër të një studimi të vitit 2014 mbi ndikimin e vazhdueshëm të neglizhimit në zhvillimin e mendjeve.

Jetimët rumunë që ishin adoptuar kishin sisteme të dobësimit të oksitocinës.

“Ata mezi u prekën në jetimore dhe kështu nuk shfaqën rritjen e oksitocinës,” hormoni i përqafuar “, i kujdesshëm, sepse fëmijët kanë kur ulen në prehrin e prindërve të tyre”, thotë Narvaez.

Pa këtë hormon, mund të jetë më e vështirë të marrësh sinjale sociale dhe të jesh më i shoqërueshëm. Pra, përqafimi dhe prekja janë tepër të rëndësishme për të rinjtë, edhe nëse nuk u pëlqen atyre si një i rritur.

Vetëbesimi dhe çështjet e trupit mund të luajnë gjithashtu një rol në preferencat e përqafimit të dikujt.

“Njerëzit që janë më të hapur ndaj kontaktit fizik me të tjerët zakonisht kanë nivele më të larta të vetëbesimit”, thotë Degges-White.

“Njerëzit që kanë nivele më të larta të ankthit social, në përgjithësi, mund të jenë në mëdyshje për t’u angazhuar në dashuri të ndjeshme me të tjerët, duke përfshirë edhe miqtë”.

Ekziston gjithashtu një komponent kulturor për shmangien e përqafimit. Njerëzit në SHBA dhe Angli përqafojnë dhe prekin më rrallë se njerëzit në Francë ose Porto Riko, sipas një studimi të vitit 2010 nga Qendra e Shkencave në UC Berkeley.

Burimi: The Time

Përktheu dhe Përshtati: Arbresh.info