Kriza e Kishës Katolike nuk është problem vetëm i katolikëve.

Duaje apo jo – kisha është institucioni më i rëndësishëm, më me ndikim në historinë botërore, në çdo cep të botës. Veprat e saj të mira janë monumentale. Asnjë agjenci nuk ka ndërtuar më shumë shkolla, kolegje, universitete, spitale dhe klinika. Asnjë mbrojtës nuk ka frymëzuar dhe pajisur më shumë kryevepra të muzikës, artit, arkitekturës dhe letërsisë.

Skandalet dhe mëkatet e saj janë gjithashtu monumentale; asnjë kontabilitet adekuat i mijëvjeçarit të fundit nuk mund të shkruhet pa Reformat, Inkuizicionin apo gjykimin e Galileos.

Kjo është arsyeja pse raporti i volumit nga juria e madhe e Pensilvanisë në mbulimin e sulmeve të supozuara seksuale nga priftërinjtë është aq e rëndësishme.

Asgjë në raport, madje as pornografia e fëmijëve apo sadismia, nuk është e re. Katolikët e vëmendshëm dhe vëzhguesit e jashtëm kanë lexuar për abuzimet e klerikëve dhe peshkopëve nga viti 1980, kur gazetari hetues Jason Berry publikoi skandalet e abuzuesit të Paul Hendrickson.

Gazetari Carl Cannon shkruante në vitin 1987: “Heshtja e kishës për të trajtuar problemin është një bombë me kohë që pret të shpërthente brenda katolicizmit amerikan”. Ajo që shtoi juria e madhe ishte një dokumentacion gjithëpërfshirës i mbizotërimit të kulturës së abuzimit.

Raporti mund ta ketë bërë më të qartë se në të gjashtë prej dioqezave të hetuara, shumica e priftërinjve i kanë kryer ministritë e tyre pa vepra. Ajo çka është e qartë – është fshehja e akuzave për sulme seksuale madje edhe lejimi i përdhunimeve të fëmijëve të tjerë në të ardhmen që u bë biznes rutinë për peshkopët në çdo cep të vendit.

Ne tashmë kishim një ndjenjë të kësaj hierarkie të korruptuar. Disa nga udhëheqësit më të shquar të kishave të dy brezave të fundit janë ekspozuar për bashkëpunimin e tyre në mbrojtjen e shkelësve: Kardinali Bernard Law në Boston, Kardianl Roger Mahoney në Los Angeles, Kardinali Anthony Bevilacqua të Filadelfias, etj.

Këta ishin njerëzit më të fuqishëm në kishë; ajo që ishte e njohur dhe e bërë prej tyre ishte e njohur dhe e miratuar nga kolegët dhe eprorët e tyre në Romë. Derisa skandalet përhapeshin në të gjithë botën – viktimat gjetën zërat e tyre në shumë gjuhë dhe dhjetra vende, nga Australia në Kili, Irlanda deri në Tanzani – një përfundim është bërë i pashmangshëm: Kjo kishë e madhe, aq bamirëse në kaq shumë mënyra, ka qenë moralisht e verbër. Ndërgjegjësimi i tyre për këtë problem është rritur ngadalë por në mënyrë të qëndrueshme nga pëshpëritjet e heshtura gjysmë shekulli më parë në një zhurmë të fuqishme të zemërimit si përgjigje ndaj jurisë së madhe të Pensilvanisë.

Është udhëheqja e kishës, nga pop-ët gjithë rrugën, që nuk ka qenë në gjendje të thotë të drejtën. Megjithatë, si mund të jetë kjo, në një institucion të paktën të përkushtuar zyrtarisht për pikërisht këtë detyrë? Unë mendoj se ka dy arsye të ndërlidhura.

E para është problemi i moshës dhe shumica e kaosit në Kishën Katolike sot është për shkak të krenarisë së priftërinjve.

Dhe e dyta është fiksimi i kishës ndaj marrëdhënieve intime.